Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1479

 — Nikt... W tedy sądząc, że niedość powiedział: „Niech żyje gloria!“ odezwał się.
 — Ho! ho! ho! przerwał pan Jackal, wygląda to dosyć buntowniczo. „Niech żyje gloria!“ to tak jak gdyby ktoś powiedział: „Niech żyje sława!“
 — Toż samo pomyślałem, a ponieważ pod ojcowską władzą, która nami rządzi, nie ma żadnego powodu krzyczeć niech żyje sława, przeto człowiek ten stał mi się podejrzanym.
 — Bardzo dobrze... to jeden z rozbójników Loary...
 — Usiadłem przy stoliku naprzeciw niego, postanowiwszy wytrzeszczać oczy i wyciągać uszy.
 — Brawo, panie Gerard!
 — Zażądał dziennika...
 — Którego?
 — Ah! nie wiem.
 — To błąd, panie Gerard.
 — Zdaje mi się „Constitutionnela“.
 — Niezawodnie.
 — Tak pan sądzisz?
 — Jestem pewny.
 — Jeżeli pan jesteś pewny, panie Jackal...
 — Zażądał więc „Constitutionnela“... Mów pan dalej.
 — Zażądał „Constitutionnela“, ale ja zaraz widziałem, żęto przez fanfaronadę, bo czy to przypadek, czy lekceważenie, dość, że trzymał go wciąż naodwrót, póki nie wszedł do kawiarni jeden z jego przyjaciół.
 — Po czem poznałeś pan, że to był jeden z jego przyjaciół.
 — Był ubrany tak samo, tylko więcej obdarty.
 — Tak, to musiał być jeden z jego przyjaciół, nie wątpię; mów pan dalaj.
 — Rzecz jest tem mniej wątpliwą, że ten co przybył poszedł prosto do tego, który siedział, i podał mu rękę.
 — „Dzień dobry, rzekł pierwszy tonem szorstkim.
 — „Dzień dobry, odpowiedział drugi tym samym tonem. Dostałeś spadek?
 — „Ja?
 — „A ty?
 — „Dlaczegóż to?
 — „Wyświeżyłeś się od góry do dołu.
 — „To mnie tak małżonka wyekwipowała na — imieniny.