Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1480

 — „Myślałem, że nadeszła płaca?
 — „Nie, i myślę, że będziemy musieli czas jakiś kredytować naszemu korespondentowi wiedeńskiemu“.
 — Rozumie się, księciu Reichstadt, odezwał się pan Jackal.
 — Tak i ja pomyślałem, rzekł pan Gerard.
 — „Czy wiesz, mówił pierwszy wojskowy, że wzmiankowany korespondent omal nie przybył do Paryża.
 — „Wiem, odpowiedział drugi, ale mu przeszkodzono.
 — „Co się odwlecze, to nie uciecze“.
 — Hm! hm! panie Gerard, odezwał się pan Jackal, mówiłeś, że wiesz nie wiele? Ja uważam, że jest bardzo wiele w tem, co powiedziałeś, choćby nawet nie było więcej...
 — Jest coś więcej.
 — Dobrze! słuchajmy dalej.
 I na znak zadowolenia pan Jackal dobył tabakierkę i zapchał sobie nos tabaką.
 Pan Gerard począł znowu.
 — „Piękny surdut, dalipan! mówił pierwszy. I pociągnął ręką po suknie.
 — „Bardzo piękny, odpowiedział drugi dumnie.
 — „Wełna wspaniała.
 — „Angielska.
 — „Trochę może za szeroki.
 — „Co, za szeroki?
 — „Powiadam, że twój surdut zdaje mi się nieco za szeroki, jak na żołnierza“.
 — Co dowodzi, zauważył pan Jackal, że to był wojskowy i że pan się nie myliłeś.
 — „Dlaczego ma być za szeroki? odpowiedział oficer. Surduty nie są nigdy za szerokie: ja jestem za wszystkiemi wielkiemi rzeczami, lubię wszystko co jest szerokie. „Vive l’empereur!“
 — Vive l’empereur?... rzekł pan Jackal. Jakto, vive l’empereur, z powodu surduta?
 — Ja wiem, że to nie ma wielkiego związku, odrzekł pan Gerard nieco zakłopotany, ale słyszałem: „Vive l’empereur!“
 Pan Jackal zażył hałaśliwie drugą szczyptę.
 — Dajmy na to, że krzyknął: „Vive l’empereur!“ rzekł.
 — Tak, dajmy na to, rzekł pan Gerard, widocznie zakłopotany. Pojmujesz pan, że usłyszawszy ten okrzyk bun-