Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1489

XV.

Ostrożny dorożkarz.

 Pan Gerard wyszedł szybko z pałacu prefektury. Dostawszy się na ulicę, rzucił się do fiakra i krzyknął:
 — Jedziemy na godziny, dostaniesz dziesięć franków za godzinę, jeżeli zrobisz milę przez godzinę.
 — Rozumiem... Gdzie jedziemy, obywatelu?
 — Do Vanvres.
 Za godzinę byli w Vanvres.
 — Czy mam zaczekać, obywatelu? zapytał dorożkarz, któremu się te warunki podobały.
 Gerard pomyślał chwilę. Miał w domu powozy i konie, ale obawiał się jakiej niedyskrecji ze strony stangreta; uważał, że lepiej wziąć obcego człowieka, z którym nigdy więcej nie będzie miał do czynienia, jak raz z nim załatwi rachunek. Postanowił więc zatrzymać swojego Limuzyna. Obawiał się tylko, ażeby zostawszy przy takiej samej cenie, nie obudzić w nim podejrzenia. Chęć przyspieszenia jazdy sprawiła, że popełnił błąd: nie chciał popełnić drugiego.
 — Dziękuję ci, rzekł, przybyłem kilka minut zapóźno i już nie zastałem osoby, do której miałem interes. Pojechała ona do Viry-sur-Orge.
 — Szkoda, obywatelu, szkoda.
 — Chciałbym się jednak z nią dziś jeszcze zobaczyć, mówił z cicha Gerard, niby do samego siebie.
 — Mogę pana zawieźć do Viry; trzy mile, to się prędko przeleci.
 — Tak, ale uważasz, ja mogę dostać bryczkę do Viry za trzy franki.
 — Ja co prawda, nie zawiozę tam pana za trzy franki, ale zważ pan, że w takiej bryczce to natłoczą panu rozmaitego ludu, tymczasem w mojej dorożce jesteś pan jak u siebie.
 — Wiem, wiem, rzekł Gerard, który nadewszystko pragnął być u siebie, słuszna twoja uwaga.
 — Wieleby też pan dał temu biednemu Barnabie za drogę do Viry?
 — Musiałbyś mnie także odwieźć napowrót.
 — Czemu nie?