Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1493

a potem myk do przechodniego domn, i powiadali: „Zaczekaj, ja zaraz wrócę.“
 — I co? zapytał pan Gerard.
 — I nie wrócili do sądnego dnia.
 — O! cóż znowu, rzekł pan Gerard, ja ci przecież tego nie zrobię...
 — Wierzę, wierzę, ale zawsze widzi pan...
 — Czy tylko o to chodzi, mój przyjacielu? rzekł pan Gerard.
 I dobywszy dwa luidory z kieszeni, dał je Barnabie.
 Barnaba skorzystał z promienia światła przechodzącego przez uchylone drzwi, by się zapewnić, że luidory są dobre.
 — Będę na pana czekał o sto kroków przy Cour-de-France, i to od godziny jedenastej, jakeśmy się umówili. Jak kto płaci z góry, to nie ma co więcej gadać.
 — Ale ja miałbym coś powiedzieć.
 — A co?
 — Gdyby... gdyby...
 Pan Gerard nie śmiał skończyć.
 — Gdyby co? Gpybym ja ciebie nie znalazł, mój przyjacielu?
 — Gdzie?
 — Na gościńcu.
 — Czemuby pan nie miał mnie znaleźć? Bo będąc zapłaconym z góry...
 — Czy tak? To pan nie ufa Barnabie?
 — A ty przecież nie ufasz mnie!
 — Pan nie ma numeru, a ja mam... i to niebyle jaki! który przynosi szczęście tym co patrzą, jak przejeżdża numer 1szy.
 — Wolałbym, ażeby przynosił szczęście tym, którzy w mm siedzą, rzekł pan Gerard.
 — I tym także przynosi szczęście, on wszystkim przynosi szczęście, ten numer lszy.
 — Tem lepiej, tem lepiej, odezwał się pan Gerard, starając się umitygować zapał dorożkarza dla swego numeru.
 — Będę pana czekał na gościńcu o godzinie jedenastej, skoro taka pańska wola.
 — Dobrze, odpowiedział pan Gerard po cichu.
 — O sto kroków przy Cour-de-France. Czy tak?
 — Dobrze, mój przyjacielu, tylko nie trzeba tego wypowiadać tak głośno.