Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1514

 — Długi, mój chłopcze, to jak grzechy, człowiek nigdy nie wie dokładnej liczby.
 — Ja wiem jednak liczbę moich, rzekł Petrus.
 — Ty?
 — Ja.
 — No, to dowodzi, że jesteś człowiekiem porządnym. Jak aż więc cyfra?
 Piotr Berthaut oparł się w fotelu, mrugając oczyma, i kręcąc wielkiemi palcami.
 — Długi moje wynoszą trzydzieści trzy tysiące franków, rzekł Petrus.
 — Trzydzieści trzy tysiące franków! zawołał kapitan.
 — Aha! odezwał się Petrus, którego zaczęły bawić oryginalności jego drugiego ojca, jak się sam tytułował kapitan, to suma niepospolita, prawda?
 — Niepospolita! ależ ja nie mogę sobie tego wytłómaczyć, żeś ty jeszcze nie umarł z głodu, mój biedny chłopcze!... Trzydzieści trzy tysiące franków! Ależ w twoim wieku, gdybym ja żył na lądzie, tobym był winien dziesięć razy tyle. A byłoby to jeszcze bardzo mało wobec tego, co winien był Cezar!
 — Ale my nie jesteśmy Cezarami, ojcze chrzestny; więc pozwolisz mi nazwać tę sumę niepospolitą.
 — Niepospolitą! kiedy ktoś ma sto tysięcy franków w każdym włosku swego pędzla; bo ja widziałem twoje obrazy, a znam się na tem, widziałem Flamandów, Hiszpanów, Włochów. Otóż twoje malowanie poprostu należy do wielkiej szkoły.
 — Dajże pokój, ojcze chrzestny, odparł Petrus skromnie.
 — Jestto wielka szkoła, mówię ci, nalegał kapitan. Otóż, kiedy ktoś ma zaszczyt być wielkim malarzem, to nie maluje mniej, jak za trzydzieści trzy tysiące franków na rok. To cyfra stała; talent przedstawia przecież, do djabła, kapitał miljonowy, a nawet przy redukcji, jaką zaprowadza pan minister Villele, to trzydzieści trzy tysiące franków wyobrażają procent od miliona.
 — Ha, ha! rzekł Petrus, czy wiesz co ci powiem, mój chrzestny ojcze?
 — Cóż takiego?
 — Oto jesteś dowcipny.
 — Ph!