Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1515

 — Nie mów ph! znam wielu ludzi, którzyby na tem poprzestali.
 — Ludzi uczonych?
 — O, o! jeszcze dowcipkujesz!
 — Nie, dosyć już; wracajmy do twych długów.
 — Bardzo na to nastajesz, ojcze chrzestny?
 — Tak, bo chcę ci zrobić jedno przełożenie.
 — Względnie do moich długów?
 — Tak.
 — Słucham: jesteś tak szczególnym człowiekiem, ojcze chrzestny, że z twej strony nicby mnie nie zdziwiło.
 — Oto jest moje przełożenie: proponuję ci, ażebyś od tej chwili sam pozostał jedynym swoim wierzycielem.
 — Jakim sposobem?
 — Ty winien jesteś trzydzieści trzy tysiące franków, dla zapłacenia ich sprzedajesz sprzęty, obrazy i cały kram.
 — Niestety! nic pewniejszego, rzekł Petrus.
 — Otóż ja płacę trzydzieści trzy tysięcy franków, a ty wszystko to zatrzymujesz przy sobie.
 Petrus poważnie spojrzał na marynarza.
 — Co pan mówi? zapytał.
 — Czy tak! Widać żem mojego chrzestnego syna pogłaskał pod włos, rzekł Piotr Berthaut. Wybacz mi, panie hrabio de Courtenay: mnie się wydawało, że mówię de syna mojego starego przyjaciela.
 — Tak, tak, odparł żywo Petrus, tak, kochany ojcze chrzestny, mówisz do syna swego dobrego przyjaciela Herbela, i on to odpowiadając mówi ci: To niedosyć jest pożyczć trzydzieści trzy tysiące franków, nawet od swego chrzestnego ojca, trzeba jeszcze wiedzieć, jak się je odda.
 — Jak mi je oddasz, chrzestny synu? To bardzo łatwo: zrobisz mi obraz według tego szkicu. I ukazał na bitwę „Pięknej Teresy“ z „Kalypsą.“ Obraz trzydzieści trzy stóp szeroki, a szesnaście wysoki, mówił dalej. Postawisz mnie na pokładzie obok swego ojca, w chwili, gdy mu mówię: „Ja będę chrzestnym ojcem twego pierworodnego, Herbelu, i skwitujemy się.“
 — A gdzież, ojcze, podziejesz obraz tej wielkości?
 — Postawię go w moim salonie.
 — Ależ nie znajdziesz nigdzie domu, któryby miał salon ze ścianą trzymającą trzydzieści trzy łokcie szerokości.
 — Każę zbudować umyślnie.