Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1518

 — A! dziecko powiedziało papa! zawołał Piotr Berthaut, Bóg jest wielki! Posłuchajmyż jego przełożeń.
 — Tak, proszę posłuchać. Jestem w kłopotach, bo, jak powiedziałeś ojcze chrzestny, czyniłem szalone wydatki.
 — Młodość powinna wyszumieć.
 — Ale nie byłbym w kłopotach czyniąc te szalone wydatki, gdybym jednocześnie nie był próżnował.
 — Nie można ciągle pracować.
 — Postanowiłem znowu wziąć się do roboty.
 — A miłość?
 Petrus się zarumienił.
 — Miłość i praca mogą iść wspólnie; postanowiłem więc zaprządz się...
 — Dobrze, zaprzęgnijmy się. Anglicy, inaczej mówiąc wierzyciele, dopóki nie zarobimy coś pędzlem, żądać będą ażebyśmy ich podlali, jak się mówi terminem ogrodniczym.
 — Właśnie.
 — A więc, rzekł kapitan podając pugilares Petrusowi, oto jest podlewaczka mój chłopcze; nie ściskam ci ręki, bierz ile ci się podoba.
 — Tak to zgoda! rzekł Petrus, stajesz się, ojcze, wyrozumiałym i widzę, że się porozumiemy.
 Petrus wziął dziesięć tysięcy franków i zwrócił pugilares kapitanowi, który patrzył z pod oka.
 — Dziesięć tysięcy, rzekł kapitan, pierwszy lepszy handlarz zajęczych skórek pożyczyłby ci tę sumę na sześć od sta... Ale!... dlaczegóż mi nic nie wspominasz o procentach?
 — Poprostu dla tego, że byłoby to obrazą dla ciebie ojcze.
 — Wcale nie, ja sam naznaczę ci procent.
 — Dobrze.
 — Przybyłem do Paryża wczoraj z zamiarem kupienia domu i zagospodarowania się, jak będzie można najlepiej.
 — Dobrze.
 — Ale nim sobie znajdę odpowiednią chałupę, zejdzie z tydzień.
 — Przynajmniej.
 — Nim się ten dom urządzi, zejdzie drugi tydzień.
 — Dajmy dwa.
 — Dajmy dwa, nie chcę się z tobą sprzeciwiać, to już trzy tygodnie.
 — Dwadzieścia dwa dni.