Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1522

 — Doskonale! zawołał Petrus, chwytając za sznurek od dzwonka.
 — Co ty robisz?
 — Wołam służącego, żeby przygotował pokój.
 Służący wszedł, a Petrus wydał mu stosowne rozkazy.
 — Dokąd ma udać się Jan po rzeczy? zapytał kapitana.
 — To ja z nim sam ułożę.
 Służący wrócił.
 — Mieszkanie już gotowe, rzekł, potrzeba tylko pościeli na łóżko.
 — Doskonale, rzekł Petrus, to każ natychmiast zaprządz. Potem do kapitana: Przechodząc obok drzwi swego mieszkania, może ojciec zechce je zobaczyć? rzekł.
 — I owszem; chociaż powtarzam, my starzy zamiatacze morza, jesteśmy mało wybredni.
 Petrus poszedł pierwszy, ażeby pokazać drogę gościowi i otworzywszy drzwi wprowadził go do mieszkania, które wyglądało raczej na gniazdko elegantki, niż na przystań studenta lub poety.
 Kapitan zdawał się być w ekstazie w obec tysiąca drobnostek stojących na etażerce.
 — Ależ ty ofiarujesz mi mieszkanie królewskie.
 — Ej! cóż to znaczy królewskie mieszkanie dla takiego nababa?
 Po 10-ciu minutach, w ciągu których kapitan wciąż się unosił, służący oznajmił, że koń czeka.
 Ojciec i syn chrzestny zeszli na dół pod rękę.
 Stanąwszy przedłożą odźwiernego, kapitan zatrzymał się.
 — Chodź-no tu, cerberze! rzekł.
 — Co pan rozkaże? zapytał tenże.
 — Bądź łaskaw zedrzeć wszystkie afisze o sprzedaży i amatorom, którzy przyjdą jutro, powiedzieć...
 — A co, panie? zapytał odźwierny.
 — Powiesz im, że mój chrzestny syn zatrzymuje cały swój sprzęt. W drogę!
 I skoczywszy w faeton, który o mało się nie rozpękł pod jego ciężarem:
 — Do Braci Provencaux! zawołał.
 Petrus usiadł z kapitanem i faeton ruszył pospiesznie.
 — Przez grzbiet „Kalypsy“, któryśmy przedziurawili, ojciec twój i ja, niby bańkę na wodzie, doskonałego masz konia, Petrusie, szkoda byłoby go sprzedawać!