Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1538

 — A! ojcze, zawołał Petrus, jakżem rad, żeś mnie obudził!
 — Doprawdy?
 — Tak, jak powiedziałeś, dusiła mnie zmora i to straszliwa!
 — Cóż ci się śniło?
 — A! to niedorzeczność.
 — Pewnie żem ja z powrotem odjechał do Indyj?
 — Nie, gdyby tylko to, to owszem byłbym wielce rad.
 — Jakto, wielce rad? Czy wiesz, że to wcale uprzejmem nie jest, co powiedziałeś?
 — Bo gdybyś ojcze wiedział, co mi się śniło! mówił Petrus, wciąż ocierając pot z czoła.
 — Opowiedz-że mi, ubierając się, rzekł kapitan, to mnie zabawi.
 — O! nie, mój sen jest zbyt głupi.
 — Cóż to, myślisz chłopcze, że my, „stare wilki morskie“, nie możemy wszystkiego słyszeć?
 — Aj! wyrzekł Petrus z cicha, znowu powraca ten djabelski „wilk morski“. Potem głośno: Chcesz, ojcze?
 — Naturalnie, że chcę, kiedy cię o to proszę.
 — Zgoda, ale wolałbym to zostawić dla siebie.
 — Pewny jestem, iż ci się śniło, że jadłem ludzkie mięso, rzekł śmiejąc się marynarz.
 — Gdyby tylko to...
 — Grzmoty i pioruny! ależ i to już byłby wcale ładny sen.
 — Gorzej...
 — Słucham więc...
 — Otóż, kiedy mnie zbudziłeś, ojcze...
 — Kiedy cię zbudziłem?...
 — Śniło mi się, żeś mnie zabijał.
 — Śniło ci się, żem cię zabijał?
 — Literalnie.
 — Słowo honoru?
 — Słowo honoru!
 — No, to możesz powiedzieć, że masz znakomitą szansę!
 — Jakto?
 — „Sen o śmierci, sen złoty“, powiadają Indjanie, którzy znają się i na śmierci i nazłocie.Jesteś istotnie chłopcem uprzywilejowanym, Petrusie.
 — Doprawdy?