Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1544

kim jest, ma więc jednakową szansę być bogatą lub uboga, czy weźmiesz ją z zamkniętemi oczyma?
 — „A rodzice Róży, przypuszczając, że ich odnajdzie, czyż będą mnie chcieli?
 — „Ludowiku, powiedział Salvator, to mnie już tylko obchodzi. Czy bierzesz Różę za żonę bogatą lub ubogą, taką, jaką będzie w piętnastu latach?“
 Podałem rękę Salvatorowi, i jestem zaręczony, tylko Bóg wie, gdzie jest to biedne dziecię!
 — A gdzie jest Salvator?
 — Nie wiem, zdaje mi się, że opuszcza Paryż, prosił mnie o tydzień czasu dla zajęcia się poszukiwaniem Róży i naznaczył schadzkę u siebie przy ulicy Macon w przyszły czwartek. A ty co porabiasz? co ci się przytrafiło? Zdaje się, że zmieniłeś zdanie?
 Petrus opowiedział z entuzjazmem Ludowikowi wypadek dnia wczorajszego ze wszystkiemi szczegółami, ten ostatni jednak sceptyczny, jako lekarz, nie poprzestał na prostych słowach i zażądał dowodów.
 Pokazał mu dwa bilety bankowe, pozostałe z dziesięciu pożyczonych przez kapitana. Ludowik wziął z nich jeden i przyglądał mu się z uwagą.
 — I cóż? zapytał Petrus, czyż byłby przypadkiem podejrzany, i podpis Garat fałszywy?
 — Nie, odrzekł Ludowik, jakkolwiek mało w mojem życiu widziałem i miałem biletów bankowych, ten zdaje mi się być być pewnym.
 — A zatem, cóż jeszcze?
 — Powiem ci, mój drogi, że nie wierzę w wujaszków przyjeżdżających z Ameryki, a mniej jeszcze w chrzestnych ojców; trzebaby to powiedzieć Salvatorowi.
 — Ależ, odrzekł z żywością Petrus, czyż nie powiedziałeś sam dopiero, że Salvator wyjeżdża na kilka dni z Paryża i wróci dopiero w przyszły czwartek?
 — Prawda, odpowiedział Ludowik, ale pokażesz nam przecie swego nababa?
 — Spodziewam się, odrzekł Petrus. A teraz, który z nas pierwej zobaczy Jana Roberta?
 — Ja, rzekł Ludowik, gdyż idę na próbę jego utworu.
 — Opowiedz mu zatem o kapitanie.
 — O jakim kapitanie?