Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1561

gdy nakoniec powieki mu się skleiły, miał sen przerywany, gorączkowy niespokojny.
 Około piątej zrana, znużony, zasnął głęboko. O siódmej zakołatano do drzwi.
 Petrus spostrzegł służącego. Zerwał się z żywością.
 — Co się stało, Janie? zapytał.
 — Jakaś pani zawoalowana chce mówić z panem, odrzekł służący zmieszany.
 — Jakaś pani u mnie?
 — Tak panie, chce się widzieć z panem.
 — Czy znasz ją? zapytał Petrus.
 — O! panie, nie powiedziała swego nazwiska, ale...
 — Ale cóż?
 — Zdaje mi się...
 — Co ci się zdaje? kończ.
 — Zdaje rmi się, że to księżna.
 — Sądzisz, że to pani Regina.
 — Jestem tego nawet pewny.
 — Regina! zawołał Petrus, wyskakując z łóżka i ubierając się naprędce, Regina tutaj, o tej porze! Musiała wybuchnąć jakaś katastrofa. O! moje przeczucia, moje przeczucia.
 Petrus ubrał się pospiesznie.
 — Poproś ją na górę, powiedział, czekam w pracowni.
 Służący wyszedł.
 — Mój Boże! mój Boże! mówił Petrus prawie szalony, zesłałeś mi przeczucie nieszczęścia, ale co się stać mogło!?
 W tejże chwili kobieta zawoalowana ukazała się na progu.
 Służący szedł za nią. Nie omylił się on co do osoby. Przez gęstą zasłonę Petrus poznał Reginę. Kazał wyjść służącemu. Jan wyszedł i zamknął drzwi za sobą.
 — Regino! zawołał Petrus, podbiegając ku młodej kobiecie, która zdawała się chwiać na nogach. Regino! czy to ty?
 Regina, była to ona istotnie, podniosła zasłonę i rzekła:
 — To ja, Petrusie.
 Petrus cofnął się o dwa kroki, spostrzegłszy tę marmurową maskę, trupio blade oblicze hrabiny Rappt.
 — Cóż więc się stało?