Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1574

 — Tak, i nie mógł inaczej postąpić. To ja byłem tyle nierozsądny, sądząc na chwilę, że dla mnie biednego zakonnika, że dla mojego ojca, to jest sługi Napoleona, uhybionoby jednemu z praw fundamentalnych Kościoła, przełamanoby dogmat postanowiony przez samego Jezusa Chrystusa.
 — A więc? zapytał poeta, zatapiając wzrok swój w oczach księdza, a więc ojciec twój umrze?
 Zakonnik nie odpowiadał.
 — Posłuchaj mnie, podjął znów pan de Chateaubriand, czy zapewniasz o niewinności twego ojca?
 — Zapewniłem cię już raz ekscelencjo. Gdyby mój ojciec był winnym, popełniłbym kłamstwo.
 — Prawda, masz słuszność, wybacz. Chciałem właśnie coś powiedzieć.
 Milczenie księdza wskazywało, że słucha.
 — Znam osobiście Karola X-go, jestto serce szlachetne, i dobre. Chciałem powiedzieć, serce wielkie, ale i ja także nie chcę kłamać, zresztą, przed Bogiem dobrzy będą mieć pierwszeństwo przed wielkimi.
 — Chcesz może, ekscelencjo, prosić króla o ułaskawienie mego ojca? przerwał Dominik.
 — Tak.
 — Dziękuję, tę samą ofiarę chciał dla mnie uczynić papież i odmówiłem.
 — Jakiż powód dałeś tej odmowie?
 — Ze ojciec mój skazany jest na śmierć, a król może tylko ułaskawić winnych. Mój ojciec zaś ułaskawiony w ten sposób, odebrałby sobie życie.
 — W takim razie, zapytał wicehrabia, cóż dalej będzie?
 — Pan Bóg, który czyta w przyszłości i w mem sercu, wie to sam jeden. Jeżeli zamiar, który powziąłem, niepodoba, się Bogu, to ten władca Najwyższy, który jednem skinieniem może mnie zatracić, wyda znak i ja rozsypię się w popiół. Jeżeli przeciwnie, podoba się Panu Bogu, dopomoże mi na drodze, którą pójdę.
 — Pozwól mi, ojcze, powiedział ambasador, złagodzić twoją drogę, czyniąc ją mniej ostrą i męczącą.
 — Płacąc za mnie miejsce na okręcie lub w najętym powozie?
 — Należysz, mój ojcze, do ubogiej reguły nie powinna ię więc obrażać jałmużna, podana w imieniu kraju.