Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1586

 — Jak widzisz, aby ci wykraść listy.
 — Jakimże sposobem mogłem to przypuszczać? Przedstawi! się jako bogacz i na początek oddał mi nawet usługę.
 — Usługę! powtórzył Salvator, patrząe badawczo na Petrusa, i jakąż to usługę?
 Petrus uczuł, że zaczerwienił się po uszy pod tem wejrzeniem.
 — Przeszkodził on, wyjąkał, do sprzedaży moich sprzętów i obrazów, pożyczając mi dziesięć tysięcy franków.
 — Tak, za które żąda pięć kroć sto tysięcy od hrabiny Rappt. Przyznasz kochany Petrusie, że śmiałek ten umie ciągnąć korzyść ze swoich pieniędzy.
 Petrus spojrzał z wymówką na Salvatora.
 — Prawda, powiedział, jest to moja wina, ale te dziesięć tysięcy franków przyjąłem.
 — A zatem masz dziesięć tysięcy franków więcej długu, odezwał się Salvator.
 — O! rzeki Petrus, z tych dziesięciu tysięcy franków zapłaciłem sześć do ośmiu tysięcy najpilniejszych długów.
 — Nie o to chodzi, powiedział Salvator, wróćmy więc do istotnego nieszczęścia. Człowiek ten uszedł od ciebie?
 — Tak.
 — Dawno?
 — Od wczoraj rana.
 — I nie dziwiło cię to zniknięcie?
 — Nie, zdarzało mu się czasem nocować za domem.
 — To ten człowiek!
 — Jednakże...
 — Powiadam ci, że to on; obralibyśmy złą drogę, szukając innych śladów.
 — Wierzę temu, tak jak i ty, mój przyjacielu.
 — Cóż uczyniła hrabina, odebrawszy ten list?
 — Obliczyła swoje środki pieniężne.
 — Jest ogromnie bogatą?
 — Tak, ale nie może sprzedawać, ani pożyczać bez zezwolenia męża i nie może także żądać tego zezwolenia, ponieważ jest on teraz o ośmset mil od niej. Zebrała więc swoje brylanty, koronki i kosztowności, lecz wszystko to bardzo drogie gdy się kupuje, traci połowę wartości, gdy się sprzedaje, może więc zaledwie mieć siedmdziesiąt pięć do ośmdziesięciu tysięcy franków.