Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1590

 — Jeżeli obiecujesz działać, ciągnął dalej Petrus, maisz więc jakąś nadzieję?
 — Mam więcej niż nadzieję, prawie pewność.
 — Salvatorze! zawołał Petrus, blednąc teraz zarówno z radości, jak pierwej z przestrachu, uważaj na to, co mówisz.
 — Mówię ci, mój przyjacielu, że mamy do czynienia z silnym przeciwnikiem, ale widziałeś mnie już przy pracy i wiesz, że mam wytrwałe ramiona. Gdzież jest Regina?
 — Wróciła do siebie, oczekuje z obawą, by Fragola przyniosła odpowiedź!
 — Liczyła więc na Fragolę?
 — Tak, jak na ciebie.
 — To dobrze, mieliście słuszność oboje, i czyni to prawdziwą przyjemność mieć przyjaciół, którzy nam tak ufają.
 — Mój Boże, nie śmiem się pytać, drogi Salvatorze...
 — Włóż kapelusz i okrycie Fragolo, weź powóz i każ się zawieźć do Reginy, powiedz jej, by oddała pani de Marande jej garnitur i bilety bankowe, co do niej zaś, niech schowa napowrót swe brylanty i pieniądze, a nadewszystko„ powiedz jej, by była spokojną, nie dręczyła się zanadto i nie zapomniała czasem umieścić dziś o północy zapalonej świecy w ostatniem oknie pawilonu.
 — Idę, odrzekła młoda dziewczyna, nie zdając się być zdziwioną zleceniem, które jej dawał Salvator.
 Poszła do swego pokoju po okrycie i kapelusz.
 — Ależ, zauważył Petrus, jeżeli Regina da mu dziś znak umówiony, jutro o tej samej porze zjawi się nasz śmiałek po odbiór pięciukroć sto tysięcy franków.
 — Bezwątpienia.
 — Cóż uczyni ona wtenczas?
 — Da mu je.
 — A któż jej da te pieniądze?
 — Ja, odpowiedział Salvator.
 — Ty? krryknął Petrus prawie przerażony tem zapewnieniem, myśląc, że Salvator stracił zmysły.
 — Ja niezawodnie.
 — Lecz gdzież je znajdziesz?
 — To niepowinno cię obchodzić, byłem je znalazł.
 — O! mój przyjacielu, przyznaję, że chyba gdy zobaczę...
 — Jesteś niedowiarkiem Petrusie, ale tak, jak święty Tomasz, zobaczysz...