Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1591

 — Kiedy?
 — Jutro.
 — Jutro zobaczę pięć kroć sto tysięcy franków?
 — Podzielone już na dziesięć paczek, aby oszczędzić trudu Reginie; każda paczka, według żądania, mieścić będzie dziesięć biletów bankowych, każdy z nich po pięć tysięcy franków.
 — Ale, wybąknął Petrus, nie będą to prawdziwe bilety.
 — Dobryś! za kogóż więc mnie bierzesz? zapytał Salvator, nie mam wcale ochoty, aby nasz prześladowca wysłał mnie na galery. Będą to piękne i prawdziwe bilety bankowe, każdy po pięć tysięcy franków, z napisem nakreślonym czerwonym atramentem: „Prawo karze śmiercią fałszerzy.“
 — Jestem gotową, rzekła Fragola, wróciwszy już ubraną.
 — Czy pamiętasz, co masz powiedzieć?
 — „Oddaj pani de Marande jej garnitur i bilety bankowe, schowaj swoje brylanty i pieniądze, i daj jutro o naznaczonej godzinie znak umówiony.“
 — Który jest?
 — Który jest taki, ażeby postawiła zapaloną świecę w ostatniem oknie pawilonu.
 — Dobrze, powiedział śmiejąc się Salvator, co to jest być towarzyszką komisjonara! to się nazywa wypełniać zlecenia! Idź, moja gołąbko z arki, idź!
 I Salvator patrzał na wychodzącą Fragolę okiem miłości.
 Co do Petrusa, ten byłby chętnie ucałował drobne nóżki, które tak spieszyły, aby zanieść dobrą nowinę przyjaciółce.
 — A! Salvatorze, zawołał, rzucając się w objęcia przyjaciela, skoro drzwi zamknęły się za Fragolą, jakże potrafię kiedykolwiek wywdzięczyć ci się za tę przysługę?
 — Zapominając o niej, odrzekł Salvator ze swym słodkim i spokojnym uśmiechem.
 — Ależ przecie, nalegał Petrus, nie mogę być ci w czem pomocnym?
 — W niczem, mój przyjacielu.
 — Powiedz mi jednakże, co mam czynić?
 — Siedzieć spokojnie.
 — Gdzie?
 — Gdzie zechcesz, u siebie naprzykład.
 — O! nie wytrzymałbym nigdy.