Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1592

 — Przechadzaj się zatem, biegaj, używaj konnej jazdy, jedź do Belleville, do Fontenay-aux-Roses, do Bondy, Montmartre, Saint Germain, Versailles, chodź gdzie ci się tylko podoba, byle tylko nie w stronę bulwaru Inwalidów.
 — Lecz Regina, Regina?
 — Regina będzie zupełnie uspokojoną przez Fragolę i jestem pewny, że rozsądniejsza od ciebie, siedzieć będzie w domu.
 — Widzisz Salvatorze, to jest sen!
 — Tak, niedobry sen, który jednak miejmy nadzieję, skończy się lepiej, niż się zaczął.
 — Mówisz więc, że jutro zobaczę te pięć kroć sto tysięcy franków w biletach bankowych?
 — O której godzinie będziesz w domu?
 — O której tylko zechcesz; cały dzień, jeżeli trzeba.
 — A mówiłeś dopiero, że nie jesteś w stanie pozostać na miejscu.
 — Masz słuszność, sam niewiem co mówię. A zatem jutro o dziesiątej, jeżeli chcesz Salvatorze.
 — Jutro o dziesiątej wieczór.
 — Wybacz, że się oddalę. Muszę zaczerpnąć powietrza, duszno mi!
 — Poczekaj, i ja mam wyjść także, zejdziemy razem.
 — O! mój Boże, mój Boże! zawołał Petrus wybiegając, czyż to nie sen? czyż to rzeczywistość? jesteśmy ocaleni.
 I zaczerpnął świeżego powietrza.
 Tymczasem Salvator wszedł do swego sypialnego pokoju i wyjąwszy z tajemnej szufladki jakiś papier ozdobiony podwójną pieczęcią i zapisany drobnem pismem, włożył go do kieszeni aksamitnego kaftana.
 Młodzi ludzie zbiegli szybko ze schodów, zostawiając mieszkanie pod strażą Rolanda.
 Za bramą Salvator podał rękę Petrusowi.
 — Czy nie idziemy jedną drogą? zapytał tenże.
 — Nie sądzę, odrzekł Salvator, ty prawdopodobnie idziesz na ulicę Notre-Dame-des-Champs, gdy ja bezwarunkowo na ulicę Żelazną.
 — Jakto, idziesz...?
 — Na mój róg, powiedział śmiejąc się Salvator, już mnie tam oddawna nie widziały przekupki i muszą się o mnie niepokoić. Zresztą, przyznam ci się, że muszę jeszcze za-