Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1598

 — Mówiłem panu, że przychodzę od pana de Valgeneuse poprostu.
 — To wszystko jedno, zdaje mi się.
 — Tak, tylko jest to zupełnie co innego.
 — Wytłómacz się jaśniej, gdyż zaczyna mnie to nużyć.
 — Mam honor powtórzyć panu, że jeżeli nie skończyłem dotąd, jest to tylko twoją winą.
 — Skończmy więc.
 — I owszem. Pomimo doskonałej pamięci, jaką zdajesz się pan być obdarzonym, ciągnął dalej Salvator, zapomniałeś widać, że istnieje dwóch Valgeneusów.
 — Jakto dwóch Valgeneusów? odrzekł notarjusz zdziwiony.
 — No tak, jeden z nich zowie się Loredan de Valgeneuse, drugi zaś Konrad de Valgeneuse.
 — A ty przychodzisz od?...
 — Przychodzę od tego, co się nazywa Konradem.
 — A to dobrze! znałeś go więc niegdyś?
 — Znałem go zawsze.
 — To jest chciałeś powiedzieć, przed śmiercią?
 — Czy jesteś pan zupełnie pewny, że umarł?
 Na to pytanie bardzo naturalne, pan Baratteau aż podskoczył na krześle.
 — Jakto! czy jestem tego pewny? zawołał.
 — Tak, pytam pana, odpowiedział spokojnie młodzieniec.
 — Ma się rozumieć, że jestem tego pewny.
 — Przypatrz mi się pan dobrze.
 — Mam ci się przypatrywać?
 — Tak.
 — Dlaczego?
 — Gdyż ja powiadam panu: Sądzę, że pan Konrad de Valgeneuse żyje, a pan odpowiadasz mi: Jestem pewny, że pan Konrad de Valgeneuse umarł, powiadam ci więc: Przypatrz mi się pan dobrze, a może to badanie rozstrzygnie kwestję.
 — Dlaczegóż badanie miałoby rozstrzygnąć kwestję? zapytał notarjusz.
 — Dla tej prostej przyczyny, że to ja właśnie jestem Konradem de Valgeneuse.
 — Ty! wykrzyknął pan Baratteau, pobladłszy śmiertelnie.
 — Ja, odparł Satvator z tą samą flegmą.