Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/161

bolina wydobył z niej jednego luidora i jednę sztukę pięciofrankową, które oddał Justynowi.
 — Schowaj te dwadzieścia pięć franków do kieszeni, rzekł, za godzinę zużytkujesz je. Potem zwracając się do chłopca. Gdzie matka twoja znalazła ten list? zapytał.
 — Co? zapytał chłopiec z miną nadąsaną.
 — Pytam się, gdzie matka znalazła ten list... któremi szła ulicami.
 — A czy ja wiem? Niech się pan jej samej zapyta.
 — On ma słuszność, rzekł Salvator, jej trzeba się wypytać, ona zapewne liczy na twoje odwiedziny... Czekajcie! ustawmy dobrze nasze baterje.
 — Kieruj pan nami, ja będę posłuszny... Co do mnie, straciłem głowę zupełnie.
 — Wszak wiesz, że możesz mną rozporządzać kochany Salvatorze, rzekł Jan Robert.
 — Tak i myślę też wyznaczyć ci rolę w tym dramacie.
 — Owszem i tak czynną, jak ci się podoba! Doznawałem wzruszeń jako amator, nie mam nic przeciw temu, by ich doświadczyć jako aktor.
 — O, panowie, proszę was! rzekł Justyn, uważając za zbyt drogą każdą minutę upływającą.
 — Masz słuszność... Otóż to tak trzeba postąpić.
 — Słuchamy!
 — Ty, panie Justynie, pójdziesz z tym chłopcem do jego matki.
 — Jestem gotów.
 — Zaczekaj... Ty, panie Janie Robercie, postarasz się o konia i stawisz się z nim na ulicę Triperet Nr. 11.
 — Nic łatwiejszego.
 — Ja pójdę złożyć zawiadomienie w policji.
 — Czy znasz tam kogo?
 — Znam człowieka, którego nam potrzeba.
 — Dobrze!... a potem?
 — Potem przyjdę do was na ulicę Triperet Nr. 11, do matki tego chłopca i tam się ułożymy.
 — Chodź, mały, rzekł Justyn.
 — Zostaw najprzód słówko dla uspokojenia matki, rzekł Salvator, być może, iż wrócisz bardzo późno, a może i nie wrócisz wcale.
 — Słusznie, odpowiedział Justyn, biedna matka! zapomniałem o niej.