Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1629

kóba, przedmieście w tyle, a przejście Kapucynów na prawo.
 Spojrzał jak mógł najdalej sięgnąć okiem, lecz o tak rannej godzinie ulica była pusta, sklepy pozamykane; panna Fifina uciekła z nadzwyczajną szybkością, lub też schroniła się do którego z sąsiednich domów.
 — Co zrobić, gdzie iść?
 Salvator zawahał się właśnie, gdy mleczarka siedząca przed winiarnią na rogu ulicy św. Jakóba i ulicy Boubre zawołała na niego:
 — Panie Salvatorze!
 Salvator obejrzał się.
 — Co chcecie? zapytał.
 — Nie poznajesz mnie pan, drogi panie Salvatorze? zapytała mleczarka.
 — Nie, odparł, nie przestając się rozglądać na wszystkie strony.
 — Jestem Magdalenka z ulicy Żelaznej, rzekła mleczarka, handel z kwiatami nie szedł jakoś, sprzedaję więc mleko.
 — Teraz poznaję cię, mówił Salvator, lecz w tej chwili nie mam czasu do odnowienia znajomości. Czy nie widziałaś przechodzącej tędy wysokiej blondynki?
 — Biegnącej jak szalona, tak jest.
 — Kiedy?
 — Przed chwilą.
 — W którą udała się stronę?
 — W ulicę św. Jakóba.
 — Dziękuję! rzekł Salvator, zaczynając biedź w wskazaną stronę.
 — Panie Salvatorze! panie Salvatorze! wołała mleczarka wstając i dążąc za nim. Czekaj pan chwilę. Co pan chcesz od niej?
 — Chcę ją dogonić.
 — Gdzie pan idzie jej szukać? Nie potrzebuje pan iść daleko w takim razie.
 — Wiesz zatem gdzie weszła? zapytał Salvator.
 — Tak jest, odparła mleczarka.
 — A więc mów prędko!
 — Tam, gdzie chodzi codziennie bez wiedzy swego człowieka, mówiła mleczarka, wskazując palcem rząd budynków oznaczonych numerami 297 i 299, nazwany w tej dzielnicy Małem Bicetre.