Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1630

 — Jesteś tego pewną?
 — Tak.
 — Znasz ją więc?
 — Kupuje odemnie.
 — Po co tam chodzi?
 — Nie pytaj się pan o to uczciwej dziewczyny, panie Salvatorze.
 — Lecz nareszcie chodzi do kogoś?
 — Tak jest, do człowieka z policji.
 — Którego nazywają?...
 — Jambassier, Jubassier.
 — Gibassier! zawołał Salvator.
 — Tak właśnie, odrzekła mleczarka.
 — A na honor! to zrządzenie Opatrzności, szepnął Salvator, szukałem właśnie jego adresu, a panna Fifina mi go udziela. A! panie Jackal, masz słuszność mówiąc: szukaj kobiety! Dziękuję Magdalenko, twoja matka ma się dobrze?
 — Tak jest, panie Salvatorze, dziękuję, dziękuję, jestem panu bardzo wdzięczna, żeś się wystarał o przyjęcie jej do nieuleczalnych, biedne kobiecisko.
 — Dobrze, dobrze! zawołał Salvator.
 I zwrócił się do Małego Bicetre.
 Trzeba było żyć w dzielnicy św. Jakóba i zwiedzać ją szczegółowo, ażeby znać ciemny i cuchnący labirynt, który wówczas nazywano Małem Bicetre. Było to coś w rodzaju ponurych i wilgotnych piwnic w Lille, położonych jedna nad drugą.
 Salvator znał to miejsce, zwiedzał go nieraz w swoich filantropijnych badaniach, było mu więc łatwo zmiarkować się w tym labiryncie. Skierował się najpierw do korpusu budynków z lewej strony i przebiegł szybko pięć pięter. Doszedłszy do piątego, to jest pod dach, ujrzał siedm czy ośm drzwi wybitych w brudnym korytarzu. Przykładał ucho do każdych drzwi z kolei i słuchał. Niesłysząc nic, miał właśnie schodzić na czwarte piętro, gdy przez otwór, w którym okno było wybite i niewprawione, ujrzał w korytarzu piątego piętra z prawej strony sylwetkę panny Fifiny. Zbiegł więc pospiesznie owe pięć piętr, a wilczym krokiem wchodząc na schody przeciwnej strony, doszedł tak cicho aż do ostatniego stopnia, iż panna Fifina, po-