Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1632

 Cała drżąc ze złości, panna Fifina wsunęła rękę pod chustkę i wyciągnęła z zanadrza pęk biletów bankowych.
 Salvator przeliczył. Było sześć paczek.
 — Dobrze, rzekł, jeszcze cztery a wszystko będzie skończone.
 Na szczęście dla Salvatora a może także dla niej samej, gdyż Salvator nie był człowiekiem dającym się podejść znienacka, panna Fifina nie miała żadnej broni przy sobie.
 — Dalej, spiesz się, cztery ostatnie paczki, wołał Salvator. Fifina zgrzytając zębami, wpakowała po raz drugi rękę za gors i wyciągnęła dwie paczki.
 — Jeszcze dwie, mówił Salvator.
 Dziewczyna szukała po raz trzeci i wyjęła jednę.
 — Dalej, jeszcze jedna, mówił młody człowiek uderzając nogą z niecierpliwości.
 — Już wszystko, odpowiedziała.
 — Było dziesięć paczek, ciągnął Salvator, dawaj prędzej ostatnią, czekam!
 — Jeśli była dziesiąta, musiałam ją zgubić.
 — Panno Józefo Dumont, powiedział Salvator, ostrożnie!
 Dziewczyna zadrżała słysząc wymówione swoje nazwisko.
 — Kiedy panu przysięgam, że jej tu nie ma.
 — Kłamiesz.
 — A zatem, rzekła bezwstydnie, szukaj pan sam.
 — Wołałbym stracić te pięćdziesiąt tysięcy franków, niźli dotknąć się takiej jak ty żmiji, odpowiedział młody człowiek z wyrazem nieopisanego wstrętu, lecz chodź, na pierwszem odwachu każę cię zrewidować.
 I popchnął ją łokciem ku schodom, jakby obawiając się dotknąć ręką.
 — O! zawołała, masz pan więc, odbierz swoje pieniądze i idź do piekła razem z niemi.
 Wyjmując wtedy ostatnią paczkę, rzuciła ją z wściekłością na korytarz.
 — Dobrze, rzekł Salvator. A teraz idź, przeproś Bartłomieja i niezapominaj, że na pierwszą jego skargę oddam cię w ręce sprawiedliwości.
 Panna Fifina zstąpiła ze schodów, pokazując pięść Salvatorowi.
 Ten ostatni wiódł za nią wzrokiem, dopóki nie zniknęła w ciemnych zakrętach olbrzymiego ślimaka; potem