Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1636

 — Szczęścia, powtórzył głośniej młody człowiek.
 — Bardzo dobrze, odparł Gibassier. A więc wszystko staje się możliwem; będę zachwycony mając sposobność opuszczenia na kilka dni Francję.
 — Widzi pan, jak to szczęśliwie wypada.
 — Moje zdrowie nadwątla się w Paryżu.
 — W istocie, masz pan oczy nabrzękłe, szyję siną; krew uderza panu do głowy.
 — Do tego stopnia, drogi panie Salvatorze, iż tej nocy, jak mnie pan widzi, o mało nie umarłem z apopleksji.
 — Na szczęście, zapytał naiwnie Salvator, puszczono panu krew na czas?
 — Tak, odparł Gibassier i to obficie.
 — Szczęśliwe położenie do rozpoczęcia podróży, człowiek jest lekkim.
 — O! bardzo lekkim!
 — Mogę więc przystąpić do rzeczy?
 — Zaczynaj, drogi panie, zaczynaj, o co idzie?
 — O rzecz bardzo prostą: o oddanie listu, nic więcej.
 — Hm, hm! mruknął przez zęby Gibassier, w którego umyśle odżyły znów różne podejrzenia. Posyłać człowieka do Niemiec jedynie dla listu, przy tak wybornej organizacji pocztowej. Do djabła!
 — Pan mówi, że...? pytał Salvator przypatrując mu się uważnie.
 — Mówię, rzekł Gibassier wstrząsając głową, iż to jakiś djabelski list masz pan do wysłania; ponieważ gdyby był taki, jak inne, nie ekspedjowałbyś go tak wielkim kosztem.
 — Masz pan słuszność, odrzekł Salvator, jest to list najwyższego znaczenia.
 — Politycznego sądzę?
 — Tak jest.
 — Misja nader drażliwa?
 — Drażliwości szczególniejszej.
 — Niebezpieczna zatem?
 — Niebezpieczna, gdyby wszystkie ostrożności nie były zachowane.
 — W jaki sposób pojmujesz pan te ostrożności?
 — W sposób, iż list ten będzie poprostu czystym, otwartym arkuszem papieru.
 — Lecz adres?