Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1637

 — Powiedzą panu ustnie.
 — A więc list ten jest pisany niewidzialnym atramentem?
 — Wynalazku osoby piszącej, a wynalazku zdumiewającego pp. Thénard i Orfila.
 — Lecz policja jest wcale innym chemikiem niż panowie Thénard i Orfila.
 — Ten atrament nieprzystępnym jest i dla policji nawet, a rad jestem, iż to panu mówię, drogi panie Gibassier, ażeby cię nie wzięła ochota iść sprzedać go panu Jackalowi za podwójną cenę, jaką weźmiesz za odwiezienie.
 — Panie! zawołał Gibassier prostując się, uważasz mnie więc zdolnym?
 — Ciało jest słabe, odpowiedział Salvator.
 — To prawda, szepnął galernik z westchnieniem.
 — Widzisz pan więc, ciągnął dalej Salvator, iż nie ryzykujesz nic.
 — Lecz czy mi to pan mówisz dla otrzymania obniżenia ceny wynagrodzenia, jakie mam dostać?
 — Bynajmniej; wynagrodzenie będzie odpowiadać ważności zlecenia.
 — A któż oznaczy cenę jego?
 — Pan sam.
 — Muszę najprzód wiedzieć, dokąd jadę.
 — Do Hejdelberga.
 — Bardzo dobrze. Kiedy mam wyjechać?
 — Jak można najwcześniej.
 — Czy jutro zapóźno?
 — Byłoby lepiej dziś wieczór.
 — Jestem bardzo zmęczony, aby wyjechać tego jeszcze wieczora, miałem złą noc.
 — Niespokojną?
 — Bardzo!
 — A więc niech będzie jutro. Teraz, drogi panie Gibassier, ile żądasz?
 — Aby pojechać do Hejdelberga?
 — Tak jest.
 — I zabawić tam?
 — Tyle tylko czasu, ile potrzeba będzie na odbiór odpowiedzi i na powrót.
 — A więc tysiąc franków, czy zawiele?
 — Przeciwnie, zapytałbym pana, czy wystarczy.
 — Jestem oszczędny.