Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1639

 Salvator wyjął pugilares z kieszeni, otworzył go i ukazał Gibassierowi całe gniazdo biletów bankowych.
 — A? westchnął Gibassier, jakby na ten widok sztylet przeszył mu serce.
 Salvator zdawał się niespostrzegać tego; odłączył dwa papierki i zwracając się do Gibassiera:
 — Nie ma targu bez zadatku, powiedział. Oto są koszta podróży; za powrotem, jak pan przywieziesz odpowiedź dostaniesz drugie dwa tysiące.
 Gibassier wahał się wyciągnąć rękę, Salvator upuścił na stół papiery.
 Były galernik wziął je, obejrzał z uwagą, macając grubość w palcach i przeglądając je pod światło.
 — Doskonale, rzekł.
 — Czy sądzisz mnie pan zdolnym dać ci fałszywe papiery?
 — Nie, lecz pan mogłeś być sam oszukany, od jakiegoś czasu jest taki postęp w przemyśle.
 — Komu to pan mówisz!
 — Zatem ujrzę pana znowu?
 — Dziś wieczór; o której godzinie będziesz pan w domu?
 — Nie wyjdę wcale.
 — A tak, ból w członkach...
 — Właśnie.
 — Więc o dziewiątej, jeśli pan chcesz.
 — Niech będzie o dziewiątej.
 I Salvator zabierał się do wyjścia. Trzymał już rękę na klamce, gdy nagle zawołał:
 — Dobrze! byłbym musiał powracać z drugiego końca Paryża.
 — Jakto?
 — Zapomniałem maleńkiej rzeczy.
 — Czego?
 — Żądać od pana pokwitowania, pojmujesz pan, iż te pieniądze nie są moje: biedny posłaniec nie ma dziesiątek franków w pugilaresie i nie płaci swoich posłańców po cztery tysiące.
 — To mnie też dziwiło.
 — Czyli raczej nierozumiem, jakim sposobem nie natchnęło to pana nieufnością.
 — Zaczynałem ją mieć, rzekł Gibassier.