Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1663

 Zachwycenie było ogólne, radość błyszczała w oczach, pochwały sypały się z ust, żadna chmurka nie zaćmiła uroczystości; był to jednem słowem zapał i zdawało się, że każdy z obecnych gotów jest oddać życie za jedną kroplę krwi tego wielkiego obywatela, noszącego nazwisko Gerard.
 W chwili właśnie tej upajającej szczęśliwości, służący przyszedł oznajmić panu Gerard, że jakiś nieznajomy pragnie z nim mówić natychmiast.
 — Czy nie powiedział swego nazwiska? zapytał pan Gerard.
 — Nie, panie.
 — Powiedz mu zatem, dodał majestatycznie szanowny właściciel zamku, że przyjmuję tylko ludzi, którzy mogą powiedzieć swoje nazwisko i wyjawić interes w jakim przychodzą.
 Służący poszedł z odpowiedzią.
 — Brawo! brawo! brawo! krzyknęli biesiadnicy.
 — Jak to dobrze powiedziane! odezwał się notarjusz.
 — Co to będzie za wymowa, gdy zasiądzie w izbie, dodał doktor.
 — Co za godność, gdy zostanie ministrem! dorzucił garbusek.
 — O! panowie, panowie! odezwał się skromnie uczciwy pan Gerard.
 Służący powrócił. — A zatem, ten nieznajomy, zapytał pan Gerard, czego chce i od kogo przybywa?
 — Przybywa od pana Jackala i chce panu powiedzieć, że egzekucja pana Sarranti odbędzie się jutro.
 Pan Gerard pobladł śmiertelnie, zmienił się do niepoznania w mgnieniu oka; zerwał się i poszedł spiesznie za służącym, powtarzając głosem wzburzonym:
 — Idę, idę!
 Jakkolwiek goście pana Gerarda dobrze już byli podchmieleni, jednak nie uszło ich uwagi wrażenie, jakie na nim uczyniła ta wiadomość. I podobnie jak zaćmienie słońca sprowadza noc, tak zniknięcie pana Gerarda wywołała chwilowe milczenie.
 Ponieważ jednak niektórzy z gości znali cokolwiek sprawę pana Sarranti, która zrobiła wiele hałasu, ucze-