Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1672

 — Zabójca zmiarkował widać tę rzecz, wtrącił notariusz i przeniósł go w inne miejsce.
 — Dość, że poszukujesz pan tego trupa? zapytał były urzędnik.
 — Tak, mój Boże, odparł Salvator, gdyż rozumiecie panowie zapewne, że gdyby trup znalazł się w miejscu, w którym nie mógłby go pochować pan Sarranti...
 — Pan Sarranti! krzyknęli jednocześnie wszyscy obecni, więc to pan Sarranti jest tym niewinnym?
 — Czy wymknęło mi się jego nazwisko?
 — Powiedziałeś pan, Sarranti.
 — Jeżeli powiedziałem, nie cofam słów moich.
 — Co skłania pana do poszukiwania niewinności tego człowieka?
 — Jest on ojcem jednego z moich przyjaciół, a zresztą choćby mi był zupełnie obcym, zdaje mi się, iż jest obowiązkiem każdego człowieka ratować bliźniego od haniebnej śmierci na rusztowaniu, skoro jest przekonany o jego niewinności.
 — Lecz nakoniec, powiedział notarjusz, ten dowód, którego pan szukasz, nie znajduje się tu przecież?
 — Może być, że się znajduje.
 — U pana Gerarda?
 — Dlaczegóżby nie?
 Pies, jak gdyby odpowiadając na słowo swego pana, zawył znowu posępnie i przeciągle.
 — Słyszycie panowie? powiedział Salvator, oto Brezyl powiada mi, że nie traci zupełnie nadziei.
 — Jakto, nie traci nadziei?
 — Bezwątpienia, czyż nie mówiłem panom, że ma jedną stałą myśl, odszukania trupa swego młodego pana.
 — Prawda, odrzekli jednogłośnie słuchacze.
 — A zatem, podjął Salvator, podczas gdy ja opowiadam cztery pierwsze akty dramatu, Brezyl pracuje nad piątym.
 — Co chcesz pan przez to powiedzieć? zawołali jednogłośnie notarjusz i były urzędnik, podczas gdy inni milcząc, zapytywali wzrokiem.
 — Spojrzyjcie pod stół, mówił dalej Salvator, unosząc obrus.
 Wszyscy wcisnęli pod stół głowy.
 — Co u djabła on tam robi? zapytał bez żadnej obawy doktor, który zaczynał przypuszczać, że pies ten, niebędąc