Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1673

nawet wściekłym, może być interesującym przedmiotem badania.
 — Robi dziurę, jak panowie widzicie, odpowiedział Salvator.
 — I to dziurę olbrzymią, zauważył notarjusz.
 — Dziurę głęboką na metr, a mającą obwodu dwa metry i pół, wtrącił geometra.
 — Czego szuka? zapytał urzędnik.
 — Przekonywającego dowodu, odparł Salvator.
 — Jakiego? odezwał się notarjusz.
 — Szkieletu dziecka, powiedział Salvator.
 Ten wyraz szkielet, wymówiony na końcu straszliwego opowiadania, w chwili, gdy zmrok zaczynał padać, przeraził wszystkich obecnych; każdy mimowolnie cefnął się od wygrzebanego dołu; doktor tylko się zbliżył.
 — Ten stół nam przeszkadza, powiedział.
 — Pomóż mi pan, odrzekł Salvator.
 I podniósłszy stół, przenieśli go o kilka kroków, zostawiając psa na widoku.
 Brezyl nie zdawał się nawet spostrzegać zmiany, tak dalece zajęty był tą straszną robotą.
 — Dalej panowie, powiedział Salvator, więcej trochę odwagi, cóż u djabła! jesteśmy przecież mężczyźni.
 — W istocie, odparł notariusz, i przyznaję, że ciekawy jestem rozwiązania.
 — Zbliżamy się doń, odezwał się Salvator.
 — No zobaczymy, zobaczymy, mówili inni, zbliżając się do dołu.
 Otoczono psa w około.
 Brezyl kopał dalej z taką energją i jednostajnością, że możnaby go wziąć raczej za maszynę, niż za zwierzę.
 — Odwagi, dobry Brezylu! powiedział Salvator, twoje siły wyczerpały się już zapewne, ale jesteśmy przy końcu pracy, odwagi!
 Pies odwrócił głowę i zdawał się wejrzeniem dziękować swemu panu.
 Odkopywanie trwało jeszcze kilka minut, w czasie których biesiadnicy, wstrzymując oddech, milczeli, pożerając iskrzącem od ciekawości okiem niezwykłą scenę odgrywającą się pomiędzy psem a panem jego, którego zaczęli podejrzywać, że nie był tak serdecznym przyjacielem pana Gerarda, jak to im na wstępie powiedział.