Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1678

 — I nie możnaby do jutra rana odłożyć tego, co mamy zrobić dziś wieczór? zapytał jeszcze.
 — O! to niepodobne! zaprzeczył Gibassier.
 — Jest to więc ważna sprawa?
 — Bardzo nawet.
 Pan Gerard spojrzał przenikliwie w oczy Gibassiera.
 — I utrzymujesz, że nie wiesz o co chodzi?
 — Przysięgam panu na Świętego Gibassiera.
 — A zatem wezmę tylko kapelusz.
 — Weź pan, panie Gerard, wieczory są chłodne i mógłbyś się zakatarzyć.
 Pan Gerard zdjął z haka kapelusz.
 — Jestem gotów, powiedział.
 — A więc jedźmy, dodał Gibassier.
 Przy bramie czekał fiakr.
 Na widok fiakra, który jak wszystkie wogóle fiakry podobny był do karawanu, dreszcz mimowolny przeszedł pana Gerarda.
 — Siadaj, powiedział do Gibassiera, ja później.
 — O! niepozwolę na to, przysięgam panu, odrzekł Gibassier.
 Galernik otworzył drzwiczki, wsadził z grzecznością pana Gerarda do powozu, poczem usiadł obok, zamieniwszy jeszcze parę słów z woźnicą.
 Fiakr puścił się drobnym truchtem do Paryża, gdyż Gibassier wyrozumował sobie, że może zmienić marszrutę, wskazaną przez Salwatora, sądząc, że wszystko jedno, gdzie zawiezie pan a Gerarda, byle go z domu wyprowadził.
 — Dobrze! pomyślał sobie Gerard uspokojony nieco powolną jazdą, jeżeli jest to sprawa ważna, nie jest przynajmniej bardzo pilna.
 Po tej rozsądnej uwadze, najgłębsze milczenie zapanowało w powozie przez ciąg pierwszej wiorsty. Gibassier przerwał pierwszy.
 — O czem myślisz tak uparcie, kochany panie Gerard? zapytał.
 — Przyznaję, panie Gibassier, odpowiedział filantrop, że myślę o nieznanym mi celu tej niespodzianej wizyty.
 — I to cię kłopocze?
 — To mnie zajmuje, przynajmniej.
 — Wiesz pan! gdybym był na twojem miejscu, wcale by mnie to nie zajmowało, przysięgam.