Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/169

 — Nie potrzebuję ani pulardy z truflami, ani bażantów na pomarańczach; chciałabym kawałek białego chleba, takiego jak ubodzy u nas dostawali w niedzielę.
 Brocanta, jakkolwiek twarda, wzruszyła się na tę odpowiedź, tak prostą a zarazem tak żałosną; i dała sou Babolinowi.
 — Idź przynieś bułeczkę od piekarza, rzekła.
 Babolin wziął pieniądz, jednym susem zbiegł ze schodów, wrócił w pięć minut, i przyniósł bułkę o białym ośrodku i złocistym naskórku.
 Bladej Róży bardzo się jeść chciało; pochłonęła bułkę do okruszyny.
 — Cóż, czy to lepsze? zapytała Brocanta.
 — O! doskonałe; dziękuję pani.
 Nikomu nigdy jeszcze nie przyszło do głowy nazwać Brocantę „panią“.
 — Piękna mi pani! odezwała się. A teraz, moja panno Precjozo, co sobie życzysz na deser?
 — Prosiłabym o szklankę wody, odpowiedziała dziewczynka.
 — Podaj garnczek, rzekła Brocanta do syna.
 Babolin przyniósł garnczek bez ucha, wyszczerbiony i podał dziewczynce.
 — Czy wy z tego pijecie? zapytała łagodnym głosem.
 — To matka z tego pije; a ja sobie nalewam.
 I wznosząc garnczek na pół stopy nad głowę, puścił strumień wody, którą chwytał w usta ze zręcznością świadczącą o wprawie.
 — Ja pić nie będę, rzekła mała.
 — Dla czegóż to? zapytał Babolin.
 — Bo nie umiem pić tak, jak ty.
 — Dobrze! widzisz, że potrzeba szklanki dla panny, odezwała się Brocanta zżymając ramionami. To już litość bierze.
 — Szklanki? rzekł Babolin. Tu musi być gdzieś szklanka. I poszukawszy chwilę, wynalazł jakąś szklankę w kącie. Masz, rzekł napełniwszy szklankę wodą i podając ją dziewczynce, pij.
 — Nie, odrzekła, nie będę piła.
 — Dla czego?
 — Bo mi się pić nie chce.
 — Ależ chce ci się, kiedy tylko co prosiłaś o wodę.