Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1698

 — Więc spiesz się; nie wpuszczaj do mnie nikogo. Niech założą konie do powozu. Ruszaj.
 Pan Jackal zwrócił się w stronę pana Gerarda.
 Nędznik zdawał się blizkim omdlenia. Nie miał już siły mówić. Składał ręce.
 — Dobrze. Dobrze, mówił pan Jackal z odrazą, będziemy radzić, bądź pan spokojny; ale tymczasem stań przy oknie i powiedz mi co się dzieje na dziedzińcu.
 — Jakto! pan chcesz abym ja w takim stanie?...
 — Czcigodny panie Gerard, rzekł naczelnik policji, przyszedłeś tu ażebym ci wyświadczył przysługę, nieprawdaż?
 — O! tak, i wielką przysługę.
 — Otóż, życie jest tylko wymianą przysług; pan potrzebujesz mnie, ja potrzebuję pana: pomagajmy sobie wzajem.
 — I owszem.
 — Idźże więc do okna.
 — A ja?
 — Na pana przyjdzie kolej, nasamprzód co najpilniejszego. Gdybym nie załatwiał spraw kolejno, utknąłbym w nich. Porządek, czcigodny panie Gerard, porządek przedewszystkiem. Idź nasamprzód do okna.
 Pan Gerard poszedł, chwytając się sprzętów, zdawało się, że nogi miał złamane; nie szedł a prawie pełzał.
 — Jestem, wyrzekł z cicha.
 — Otwórz okno.
 Kiedy Gerard otwierał okno, pan Jackal usadowił się wygodnie w fotelu, dobył tabakierkę, zażył i westchnął z zadowoleniem.
 W walce był on prawdziwie wielkim, a na ten raz znalazł w Salvatorze godnego siebie przeciwnika.
 — Okno otwarte, odezwał się Gerard.
 — Popatrz pan w dziedziniec, co się tam dzieje.
 — Młody jakiś człowiek przechodzi.
 — Dobrze.
 — Czterej agenci rzucają się na niego.
 — Dobrze.
 — Wszczyna się walka.
 — Dobrze. Uważaj pilnie, co się dziać będzie, bo młodzieniec ten trzyma życie twoje w ręku.
 Pan Gerard zadrżał.
 — O! zawołał, ależ tam jest pies!
 — Tak, tak, i to pies, który ma znakomity nos.