Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1699

 — Pies go broni.
 — Spodziewałem się tego.
 — Agenci wołają o pomoc.
 — Ale nie puszczają młodzieńca, nieprawdaż?
 — Nie, otoczyli go w ośmiu.
 — Oj, to zamało na niego!
 — Miota się jak lew.
 — Dzielny Salvator.
 — Trzyma jednego z nich pod nogami, drugiego dusi, pies rozszarpuje trzeciego.
 — Do djabła! A cóż robią żołnierze?
 — Przybywają.
 — Aha!...
 — Otaczają go.
 — A pies?
 — Włożono mu głowę w worek i zawiązano około szyi.
 — Te łajdaki są bardzo pomyślne, kiedy chodzi o ich skórę.
 — Uprowadzają młodzieńca.
 — I psa?
 — Pies idzie za nim.
 — A codalej?
 — Człowiek, pies i agenci znikają pod sklepieniem.
 — Wszystko się skończyło; zamknij okno czcigodny panie Gerard, a siadaj na tym fotelu.
 Gerard zamknął okno i usiadł, a raczej upadł w fotel.
 — A teraz pomówmy o naszych drobnych sprawach, rzekł pan Jackal. Wydałeś wielki obiad wyborczy, czcigodny panie Gerard?
 — Uważałem, że w mojem położeniu, podając się na deputowanego...
 — Należy spróbować samołówki kuchennej. Nie ganię cię, kochany panie Gerard, bo tak zwyczajnie się robi; tylko zbłądziłeś w jednej rzeczy.
 — W czem?
 — Że porzuciłeś gości pośród obiadu.
 — Ależ panie, powiedziano mi, że wzywasz mnie natychmiast.
 — Trzeba było odłożyć interesy do jutra i powiedzieć sobie z Horacym: „Valeat res ludiera!“
 — Nie śmiałem, panie.