Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1703

 — Właśnie.
 — Pozostawiając mi zupełną swobodę, po swoim wyjeździe, ocalić albo stracić Sarrantego.
 — Ja nigdy nie żądałem jego śmierci...
 — O tyle tylko, o ileby ona zapewniła panu życie, rozumiem.
 — I cóż pan na moje żądanie?
 — Na pańskie rozwiązanie?
 — Na moje rozwiązanie, jeśli pan chcesz.p
 — Ja owiadam, że jak na dramat, to rozwiązanie płaskie. Cnota wprawdzie nie jest ukaraną, ale i zbrodnia uszłaby bezkarnie.
 — Panie Jackal!
 — Ale, skoro nie znajdujemy nic lepszego...
 — Więc pan przyjmuje? wykrzyknął pan Gerard, podskakując z radości.
 — Cóż robić!
 — O! kochany panie Jackal!
 I zabójca wyciągnął obie ręce, ale naczelnik policji usunął swoje i zadzwonił.
 Wszedł woźny.
 — Blankiet paszportowy! rzekł.
 — Zagraniczny, dodał bojaźliwie pan Gerard.
 — Zagraniczny, powtórzył pan Jackal.
 — Uf! dmuchnął pan Gerard, osuwając się w fotel i ocierając czoło.
 Nastało lodowate milczenie. Pa n Gerard nie śmiał spojrzeć na pana Jackala, pan Jackal uporczywie zwracał swe małe oczy szare na tego nędznika, którego konania nie chciał stracić ani jednej chwili.
 Drzwi się znowu otworzyły i znowu na ich skrzyp zadrżał pan Gerard.
 — Ależ mój panie, odezwał się Jackal, stanowczo zwróć uwagę na kołowaciznę; bo, albo się bardzo mylę, albo ty na tę chorobę umrzesz.
 — Myślałem... rzekł, jąkając się pan Gerard.
 — Myślałeś, że to żandarm, omyliłeś się, to twój paszport.
— Ale, nieśmiało ozwał się pan Gerard, nie wizowany!
 — O! człowieku ostrożny! odparł pan Jackal. Nie, nie wizowany i nie potrzebuje tego; jest to paszport agenta specjalnego, i jeżeli pan nie wstydzisz się jechać na rachunek skarbowy...