Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1711

VII.

Gdzie pan Jackal wchodzi i schodzi, jako przewidział.

 Uczuwszy zatrzymanie się karety, pan Jackal, oswojony nieco ze swymi napastnikami, odważył się zapytać:
 — Czy mamy tu może kogo zabrać?
 — Nie, odparł głos lakoniczny, mamy tu kogoś zostawić.
 Jakoż, usłyszawszy pewien harmider na koźle, pan Jackal uczuł, że się kareta nagle z jego strony otwiera.
 — Proszę o rękę, rzekł jeden.
 — O rękę! o moją rękę! a toż na co? zapytał Jackal.
 — Nie pańskiej żądam ręki, ale tego głupca pańskiego stangreta, który mając się z panem rozstać, może na zawsze, chciałby się pożegnać.
 — Jakto! Biedny człowiek1! zawołał pan Jackal, czyżby go czekało jakie nieszczęście?
 — Bynajmniej: odprowadzi się go grzecznie na miejsce wskazane, a tam będzie mógł zdjąć zawiązkę.
 — Więc dlaczegóż miałby się ze mną rozstawać na zawsze?
 — Dlatego, że to nie jemu wydarzyć się może nieszczęście, powodujące rozstanie.
 — A! tak, rzekł pan Jackal, ponieważ jest nas tu dwóch...
 — Właśnie... więc nieszczęście może wydarzyć się panu.
 — Czy tak? rzekł pan Jackal, i potrzeba koniecznie, ażeby mnie ten chłopiec opuścił?
 — Koniecznie.
 — Gdyby mi jednak wolno było objawiać życzenie, to pragnąłbym go zatrzymać przy sobie, jakikolwiek będzie wynik tej sprawy.
 — Panie, odezwał się nieznajomy, nie takiemu to człowiekowi jak ty powiem coś nowego, oświadczając, że jakikolwiek będzie wynik tej sprawy, to nie potrzebujemy świadków.
 I zrobił nacisk na ostatnie słowa.
 Słowa te, a mianowicie ton, jakim były wymówione zaniepokoiły pana Jackala. Zawsze to zła przygoda, w której zbyteczni są świadkowie. Iluż to oskarżonych widział on, których tracono w nocy, za rogatkami, za murem, w zaroślu, bez świadków!