Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1747

zdaje mi się, że na prośbę pewnego mnicha wydałem dla tego skazanego coś nakształt ułaskawienia.
 — Na prośbę jego syna, który błagał waszą królewską mość o trzy miesiące zwłoki, w ciągu których mógłby odbyć podróż do Rzymu, zkąd, jak mówił, miał przywieźć dowód niewinności swego ojca.
 — Tak jest.
 — Owe trzy miesiące kończą się dziś i na mocy rozkazów, jakie otrzymałem, wykonanie wyroku ma się odbyć jutro.
 — Ten mnich wydawał mi się zacnym młodzieńcem, wyrzekł król zamyślony, i zdawał się być pewnym niewinności swego ojca.
 — Tak, najjaśniejszy panie, ale jej nie dowiódł.
 I to już jutro ostatni dzień wyproszony przez niego, a dany przezemnie?
 — Jutro, najjaśniejszy panie.
 — Mów dalej.
 — Otóż, jeden z ludzi najwięcej poświęcony dla cesarza, ten sam, który usiłował porwać króla Rzymskiego, wydał od tygodnia więcej niż miljon dla ocalenia pana Sarranti.
 — Czy wierzysz pan temu, zapytał Karol X., iżby złodziej i zabójca mógł natchnąć takiem poświęceniem?
 — Najjaśniejszy panie, on był skazany.
 — Dobrze, odparł Karol X. A czy wiesz jakiemi siłami rozrządza generał Lebastard de Prémont?
 — Niezmiernemi, najjaśniejszy panie.
 — A więc użyj przeciw niemu siły dwa razy tak wielkiej.
 — Już to przedsięwziąłem, najjaśniejszy panie.
 — Kiedy tak, to czego obawiasz się? spytał król zniecierpliwiony, spoglądając na niebo po przez szyby.
 Chmura całkowicie znikła; twarz królewska rozjaśniła się.
 — Czego ja się obawiam, najjaśniejszy panie? mówił dalej prefekt policji, oto zbiegu obu wydarzeń, pogrzebu Manuela i wykonania wyroku na panu Sarrantim; sposobności do zjednoczenia się bonapartystów z jakobinami; rozgłosu dwóch ludzi, dwóch stronnictw, rozmaitych wreszcie symptomatów zatrważających, jakoto porwanie i zniknięcie jednego z najzręczniejszych i najpoświęceńszych agentów waszej królewskiej mości.
 — Kogóż to porwano? zapytał król.