Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1754

 — To, że Gerard nie umarł naturalną śmiercią.
 — Odebrał sobie życie? zawołał król.
 — Nie królu: został zamordowany!
 — Zamordowany! zawołał król, przez kogo?
 Mnich wydobył z za sukni nóż, którym zabił Gerarda, i złożył go u stóp królewskich.
 Nóż był zakrwawiony. Ręka mnicha była także zakrwawiona.
 — O! wykrzyknął król, cofając się, zabójca, to... Nie śmiał dokończyć.
 — To ja, królu, wyrzekł mnich, spuszczając głowę na piersi, był to jedyny środek ocalenia honoru i głowy mojego ojca. Rusztowanie stoi, najjaśniejszy panie; rozkaż, niech mnie nań wprowadzą!
 Zrobiła się cisza; mnich stał ze schyloną postawą, oczekując wyroku.
 Ale z wielkiem zdziwieniem księdza, król który na widok zakrwawionego puginału cofnął się, teraz łagodnym głosem po wiedział:
 — Podnieś się księże, zbrodnia twoja jest bezwątpienia straszliwą, okropną, ale ma wymówkę, jeżeli nie usprawiedliwienie, w poświęceniu się dla ojca; przez miłość synowską wziąłeś nóż do ręki, i chociaż dozwolonem nie jest wymierzać sobie sprawiedliwość, prawo tu rozsądzi, a ja nic nie mam do powiedzenia, nic do zrobienia, aż do chwili wyroku na ciebie.
 — Ale mój ojciec, najjaśniejszy panie! mój ojciec! zawołał młodzieniec.
 — To co innego.
 Król zadzwonił; pokojowiec ukazał się w progu.
 — Idź powiedz panu prefektowi policji i kanclerzowi, że ich oczekuję.
 Następnie, ponieważ mnich klęczał pomimo rozkazu królewskiego:
 — Powstań, wyrzekł po raz drugi Karol X.
 Mnich wstał, ale tak słaby, iż musiał oprzeć się o stół.
 — Siadaj, powiedział król.
 — Najjaśniejszy panie! wyjąkał mnich.
 — Widzę, że ci potrzeba rozkazu. A więc rozkazuję...
 Mnich padł na wpół zemdlony w fotel.
 W tej chwili prefekt policji i minister sprawiedliwości ukazali się we drzwiach.