Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1762

 — Tak jest, panie.
 — Zupełnie nic. Właśnie też dlatego ojciec życzy sobie, żebym coś robił.
 — A więc, wyrzekł z uśmiechem pan Rappt, uczysz się pan czegoś w dalszym ciągu?
 — A! powiedział pan Morin, przechylając się w tył ze śmiechem, to mi się podoba! Tak jest, uczę się. A! panie hrabio, muszę powtórzyć dziś wieczorem ten dowcip pański w klubie.
 Pan Rappt spojrzał na młodzieńca okiem pełnem głębokiej wzgardy i począł się namyślać. Następnie, po chwili zastanowienia:
 — Lubisz pan podróże? zapytał.
 — Namiętnie.
 — Więc pan już podróżowałeś?
 — Nigdy, gdyby nie to, jużbym sobie był prawdopodobnie obrzydził podróże.
 — No to postaram się wysłać pana z poselstwem do Tybetu.
 — Czy z tytułem?
 — Przez Boga! co znaczy urząd bez tytułu?
 — Właśnie to samo sobie myślałem. A co pan zrobisz ze mnie? Obaczmy! wyrzekł pan Morin z miną człowieka przeświadczonego, iż wprawia w kłopot niezmierny swego bliźniego.
 — Zamianuję cię generalnym inspektorem fenomenów meteorologicznych w Tybecie. Pan wiesz, że Tybet jest krajem zjawisk.
 — Nie. Znam tylko kozy Tybetańskie, z których wyrabiają kaszmir, i do tego jeszcze nigdy nie chciało mi się pójść obaczyć tych, które sprowadzono do Botanicznego Ogrodu.
 — No to je pan zobaczysz w ich ojczyźnie, co jest przecie rzeczą więcej zajmującą.
 — Niezawodnie, najpierw dlatego, że jest ich tam więcej. Ale będziesz pan musiał pozbawić tego miejsca kogoś dla mnie!
 — Bądź pan spokojny, miejsce to nie istnieje wcale.
 — Jeżeli nie istnieje, zawołał młodzieniec, sądząc, że wywodzą go w pole, jakże mógłbym je objąć?
 — Utworzą je umyślnie dla pana, wyrzekł, hrabia Rappt, podnosząc się i żegnając pana Morin.