Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1778

 — To prawda! powiedział Sulpicjusz, wybacz panie hrabio!... zajmujemy się szczegółami, zaniedbując grunt...
 — Powiedz raczej Sulpicjuszu, iż powstrzymany nieśmiałością, nie chciałeś fatygować pana hrabiego nową prośbą.
 — A więc, tak, wyrzekł proboszcz, przyznaję.
 — On będzie zawsze ten sam.
 — Mów pan, wyrzekł pan Rappt. Kiedy razem jesteśmy, kochany księże, warto tę rzecz załatwić.
 — Skoro pan mnie zachęcasz, powiedział ksiądz, udając nadludzkie wysilenia, żeby pokonać nieśmiałość. A więc idzie tu o szkołę, którą z tysiącem poświęceń założyliśmy kilku braci i ja, na przedmieściu św. Jakóba. Chcemy, poddając się coraz większym prywacjom, kupić dom bardzo drogo i wtedy zająć go od dołu aż do trzeciego piętra, lecz aptekarz zajmuje dół i część antresoli. Ma on tam pracownię, z której wychodzą wyziewy szkodliwe zdrowiu dzieci. Obcięlibyśmy znaleść uczciwy środek, żeby jak można najprędzej wyforować ztamtąd niedogodnego gościa.
 — Znam tę sprawę, księże proboszczu, przerwał hrabia Rappt, widziałem się z aptekarzem.
 — Widziałeś się pan? zawołał ksiądz. W samej rzeczy dobrze mówiłem, to on wychodził gdyśmy wchodzili.
 — Ja mówiłem, że to nie on, wątpiłem bowiem aby śmiał przedstawiać się panu hrabiemu.
 — Śmiał jednak, odpowiedział przyszły deputowany.
 — Kiedy tak, wyrzekł proboszcz, to spojrzawszy na niego, musiał pan domyśleć się co on wart.
 — Niezłym jestem fizjognomistą i w samej rzeczy zdaje mi się, że odgadłem.
 — W takim razie musiałeś pan zauważyć niezmierny rozwój skrzydeł jego nosa?
 — Ma on rzeczywiście nos ogromny.
 — Jest to oznaką złych namiętności.
 — Tak mówił Lavater.
 — Po których poznają ludzi szkodliwych.
 — Bardzo wierzę.
 — Choćby tylko patrząc na niego, odgadnąć łatwo, że jest wyznawcą najniebezpieczniejszych opinij publicznych.
 — W samej rzeczy, wolterjanin.
 — Kto mówi wolterjanin, ten mówi ateusz.
 — Był żyrondystą.