Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/178

odkładając karty jedna za drugą, obok siebie, aż wyszły dwie karty przedstawiające Minę i Justyna.
 Czarownica, zacząwszy od niżnika żołędnego, narachowała siedm kart od prawej do lewej.
 — Otóż, rzekła, ta którą pan kochasz, jest siedmnastoletnią dziewicą o płowych włosach.
 — Tak jest, odpowiedział Justyn.
 Odrachowała znowu siedm i padła na siódemkę czerwienną odwróconą.
 — Zamiary spełzły!... Powziąłeś pan względem niej i razem z nią zamiar, którzy nie mógł się urzeczywistnić.
 — Niestety! westchnął Justyn.
 Stara znowu odrachowała siedm i padła na dziesiątkę żołędną.
 — Zamiary te zburzyły pieniądze niespodziewane, coś nakształt pensji albo spadku.
 Narachowała znowu siedm i padła na dziesiątkę winną.
 — I, dziwna rzecz, mówiła dalej, pieniądze te, które zazwyczaj wywołują uśmiech, panu przyniosły łzy.
 Rachowała dalej i padła na asa winnego.
 — List, który panu posłałam, rzekła, pochodzi od panienki, która zagrożona jest więzieniem.
 — Więzieniem? zawołał Justyn. Niepodobna!
 — O! karty tak mówią... Więzieniem, zamknięciem, usunięciem.
 — W samej rzeczy, wyrzekł z cicha Justyn, jeżeli ją porwano, to dlatego, ażeby ją ukryć... Mów dalej, dalej, wszystko dotąd jest prawdą.
 — List przyszedł podczas wizyty przyjaciół.
 — Tak... i dobrych przyjaciół.
 Brocanta znowu odliczyła siedm i padła na damę winną.
 — Złe pochodzi, rzekła, od kobiety brunetki, którą ukochana pańska ma za swą przyjaciółkę.
 — Może panna Zuzanna de Valgeneuse?
 — Karty mówią: „Brunetka,“ nie wyjawiają imienia.
 Rachowała znów i padła na ósemkę winną.
 — Tym chybionym zamiarem było małżeństwo.
 Justyn dyszał: dotąd, czy to skutkiem przypadku czy czarnoksięstwa, karty mówiły prawdę.
 — Dalej, o! dalej, na imię nieba! zawołał.
 Dalej padła na jeden z asów.
 — O! o! zmowa!