Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1786

 — Nie wątpię. Właśnie dlatego mówię z panią otwarcie. Potrzebuję, chcę zyskać wziętość. Jest to dla mnie owo „to be, or not to be;“ moja przyszłość w tem się zawiera. Ambicja zastąpi mi szczęście. Ale potrzeba, iżby ambicja była zaspokojoną. Muszę zostać deputowanym, żeby być ministrem; muszę być ministrem... Otóż monsignor Coletti przyrzekł, że przez księżnę Angouleme, której jest spowiednikiem, skłoni króla do podpisania nominacji. Czy zrobił to, co przyobiecał?
 — Nie, odparła margrabina.
 — Nie zrobił? zawołał hrabia zdziwiony.
 — A nawet nie sądzę, wyrzekła margrabina, żeby miał zrobić.
 — Jakto? mów pani wyraźniej, bo prawdziwie zdaje mi się, że mi głowa pęka! Odmawia więc swego poparcia?
 — Najzupełniej.
 — Powiedział to pani?
 — Powiedział.
 — Ależ musiał zapomnieć, że przezemnie dostał nominację na biskupa i że przez panią wprowadzony został w dom księżnej Angouleme?
 — On to wszystko pamięta, ale kłamać nie może, sprzeciwia się to jego sumieniu...
 — Jego sumieniu!... jego sumieniu!... szeptał hrabia Rappt. U któregoż to lichwiarza złożył on je w zastaw i któryż to z moich nieprzyjaciół dostarczył mu pieniędzy na wydobycie go ztamtąd?
 — Kochany hrabio! kochany hrabio! zawołała, żegnając się krzyżem świętym margrabina, ja ciebie nie poznaję, namiętność w błąd cię wprowadza.
 — Można sobie głowę rozbić o ścianę. Jeszcze jeden, którego, zdawało mi się, żem już kupił i ten chce mi nałożyć cenę, zanim się sprzeda! Kochana margrabino, wsiądź do powozu... masz gości u siebie, nieprawdaż?
 — Tak.
 — Otóż, jedź do monsignora Coletti i zaproś go.
 — Już zapóźno.
 — Powiesz mu, żeś chciała zaprosić go osobiście.
 — Tylko co wracam od niego i nic mu o tem nie wspomniałam.
 — Jakto, wiedząc, jak mało mam czasu, nie wymogłaś pani, żeby z tobą przyjechał?