Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1787

 — Odmówił, powiedziawszy, że jeżeli pan masz interes własny, to należy się tobie przyjść do niego, a nie jemu do pana.
 — Pojadę jutro.
 — Zapóźno.
 — Jakto?
 — Dzienniki wyjdą, a to, co mają przeciwko tobie, będzie wydrukowane.
 — Co on może mieć przeciwko mnie?
 — Któż to może wiedzieć?
 — Jakto, kto może wiedzieć? Wytłómacz się pani.
 — Monsignor Coletti, jak wiesz, jest w zamiarze nawrócenia generałowej de Lamothe-Houdan na religię katolicką.
 — Więc ona jeszcze nie jest nawróconą?
 — Nie, ale zdrowie jej codziennie się pogorszą, jest on także spowiednikiem żony twojej.
 — O! Regina nie mogła nic powiedzieć przeciwko mnie.
 — Kto to wie! na spowiedzi...
 — Pani, zawołał hrabia Rappt oburzony, dla najgorszych księży spowiedź jest świętością.
 — A wreszcie, ja tam nie wiem! lecz mam ci dać radę, to...
 — To... co?
 — To, żebyś sam wsiadł do powozu i pojechał pojednać się z nim.
 — Lecz ja mam jeszcze trzech, czy czterech wyborców przyjąć.
 — Odłóż ich na jutro.
 — Stracę ich głosy.
 — Lepiej stracić trzy głosy, aniżeli tysiąc.
 — Masz pani słuszność. Baptysto! zawołał pan Rappt, pochylając się ku dzwonkowi.
 Baptysta ukazał się.
 — Niech powóz zajedzie i przyślij mi tu Bordiera.
 W chwilę potem sekretarz wszedł do gabinetu.
 — Bordier, rzekł hrabia, wychodzę skrytemi schodami, odpraw wszystkich.
 I pocałowawszy żywo rękę margrabiny, pan Rappt wybiegł z gabinetu, wszelako nie dość szybko, bo miał czas usłyszeć jeszcze, jak pani de la Tournelle mówiła do jego sekretarza:
 — A teraz, Bordier, postaramy się wynaleźć sposób pomszczenia śmierci Krupetki.