Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1796

 — Ktoby go mógł zastąpić? zapytał biskup.
 — Ten, kto posiadając już zaufanie jego królewskiej mości, wyrzekł hrabia, byłby nadto jeszcze przedstawionym królowi, jako godny następca prałata.
 — Czy taki człowiek istnieje? zapytał skromnie biskup.
 — Tak, odpowiedział przyszły deputowany, istnieje.
 — I pan go znasz, mości hrabio?
 — Znam, powtórzył pan Rappt.
 Mówiąc te słowa dyplomata patrzał na biskupa w taki sposób, w jaki tenże patrzał na niego poprzednio, to jest podając mu do rąk umowę.
 Monsignor Coletti zrozumiał go, a spuszczając głowę z pokorą, powiedział:
 — Ja go nie znam!
 — A więc, ekscellencjo, pozwól, że ci powiem, podjął pan Rappt.
 Biskup zadrżał.
 — To ty, ekscellencjo!
 — Ja! zawołał biskup; ja, niegodny! ja! ja!
 I powtarzał to słowo „ja“, żeby udać zdziwienie.
 — Ty, ekscellencjo, wyrzekł hrabia, jeżeli nominacja zależeć będzie odemnie, a może zależeć jeśli zostanę ministrem.
 Biskup o mało nie omdlał z radości.
 — Jakto!... wyjąkał.
 Przyszły deputowany nie pozwolił mu dokończyć.
 — Zrozumiałeś mnie, zdaje się, ekscellencjo, ja ci arcybiskupstwo proponuję w zamian za twoje milczenie. Sądzę, że tajemnice nasze warte są jedna drugiej.
 — Zatem, wyrzekł biskup, spoglądając w koło, pan obowiązujesz się uroczyście, w razie wyadku, uważać mnie za godnego arcybiskupstwa Paryża?
 — Tak, powiedział pan Rappt.
 — I, w razie wypadku, powtórzył biskup, nie cofniesz pan słowa?
 — Czyliż nie znamy oba wartości przysiąg? wyrzekł uśmiechając się, hrabia.
 — Zapewne, zapewne! odparł biskup, uczciwi ludzie zawsze się pozozumieją!
 — Tak, powtórzył hrabia.
 — Czy tak nawet, dodał, iż, gdybym prosił, dałbyś mi pan potwierdzenie tej obietnicy?
 — Niezawodnie, ekscellencjo.