Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/180

V.

Jako karty mają zawsze słuszność.

 Zwolniony do pilnowania konia, Jan Robert omackiem poszukał schodów, których położenie wskazał mu Salvator, za powrotem z policji, jego pierwszego zastawszy na posterunku.
 Na widok Salvatora, stara porzuciła karty z głębokiem westchnieniem; psy powróciły do pudła, wrona zasiadła na belce.
 Gdy z kolei wszedł Jan Robert, zobaczył więc tylko grupę, która ze względu na swą malowniczość, byłaby ucieszyła jego przyjaciela Petrusa i która dla tegoż samego przymiotu zajęła natychmiast jego serce poety.
 Brocanta z widocznym niepokojem oczekiwała, co powie Salvator.
 Dzieci uśmiechały się do niego, jako do przyjaciela, ale każde z innym wyrazem. U Babolina wyraz ten oznaczał figlarność, uśmiech Róży był melancholijny.
 Ale ku wielkiemu zdziwieniu Brocanty, Salvator zdawał się nie zwracać żadnej uwagi na to, co się stało.
 — Brocanto? zapytał, jak się ma Róża.
 — Dobrze, panie Salvatorze, bardzo dobrze! odpowiedziała dziewica.
 — Ja nie ciebie pytam, niebożątko, ale tę kobietę.
 — Ona kaszle trochę, panie Salvatorze, rzekła stara.
 — Czy lekarz był?
 — Był, panie.
 — I cóż powiedział?
 — Że przedewszystkiem trzeba opuścić to mieszkanie.
 — Dobrze zrobił, że ci to powiedział, ja ci to oddawna mówię, Brocanto. Potem surowiej i marszcząc brwi: Dlaczego to dziecko ma jeszcze nogi gołe? zapytał.
 — Nie chce włożyć ani pończoch, ani trzewików, panie Salvatorze.
 — Czy to prawda, Różo? zapytał młodzieniec łagodnie, tonem jednakże nie wolnym od wyrzutu.
 — Ja nie chcę włożyć pończoch, ponieważ mam tylko grube pończochy wełniane; nie chcę włożyć trzewików, bo mam tylko z grubej skóry.
 — Dlaczego Brocanta nie kupi ci pończoch bawełnianych i bucików kozłowych?