Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/181

 — Bo to za drogo, panie Salvatorze, a ja jestem ubogą.
 — Mylisz się, nie jest tak drogo, rzeki Salvator, a kłamiesz, bo nie jesteś ubogą.
 — Panie Salvatorze?
 — Cicho! I uważaj dobrze!
 — Uważam, panie Salvatorze.
 — I usłuchasz?
 — Będę się starała.
 — I usłuchasz? powtórzył młodzieniec głosem rozkazującym.
 — Usłucham.
 — Jeżeli za tydzień, słyszysz?... jeżeli za tydzień nie znajdziesz izby dla siebie i dla Babolina, izdebki z powietrzem i słońcem dla tego dziecka, a komórki osobnej dla psów, to ja ci odbiorę Różę.
 Stara objęła kibić dziewicy i przycisnęła ją do siebie, jak gdyby Salvator groźbę swą chciał spełnić natychmiast.
 — Pan odebrałbyś mi moje dziecko! zawołała stara, moje dziecko, które jest przy mnie od siedmiu lat?
 — Nasamprzód, to nie twoje dziecko, rzekł Salvator, to dziecko przez ciebie skradzione.
 — Uratowane, panie Salvatorze, uratowane!
 — Skradzione, czy uratowane, rzecz tę rozstrzygniesz z panem Jackalem.
 Brocanta umilkła, ale silniej jeszcze przycisnęła Różę.
 — Nie po to wreszcie przyszedłem, mówił dalej Salvator, przyszedłem względem tego biednego chłopca, którego obierałaś z pieniędzy, kiedym wchodził.
 — Ja go nie obierałam, panie Salvatorze; brałam to, co mi dawał dobrowolnie.
 — Którego więc oszukiwałaś.
 — Nie oszukiwałam go, mówiłam mu prawdę.
 — A skąd wiedziałaś tę prawdę?
 — Z kart.
 — Kłamiesz!
 — Jednakże karty...
 — Są środkiem oszustwa!
 — Panie Salvatorze, na głowę Róży zaklinani się, że wszystko, co mu powiedziałam, jest prawdą.
 — Co mu powiedziałaś?
 — Że kocha młodą, siedmnastoletnią blondynkę.
 — Kto ci to powiedział
?