Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1818

przewodnicy; nie dlatego żeby wrzaski tłumu były wogóle nieprzyjemne koniom, ale co zastanawiało, drażniło i zatrzymało w biegu te czworonogie, to woń, błysk i łoskot pukawek.
 Koń warzywnika niekoniecznie jest koniem bojowym. Konie zatem uczciwych przekupniów zatrzymały się, wydając długie rżenie, mieszające się z okrzykami tłumu, co tworzyło nuty najnieodpowiedniejsze, koncert najniezgodniejszy.
 Przewodnicy zacięli ich silnie batami; ale zamiast iść naprzód, konie cofały się w tył.
 — Pójdą! wołali jedni.
 — Nie pójdą, wołali drudzy.
 — A ja wam powiadam, że pójdą, odezwał się jakiś ulicznik, wpychając pukawkę pod ogon koniowi idącemu przodem.
 Koń wierzgnął, zarżał i cofnął się, zamiast iść naprzód.
 Tłum wybuchnął homerycznym śmiechem.
 — Wy zagradzacie drogę publiczną! krzyknął Gibassier głosem basowym.
 — Patrzcie, to pan Prudhomme! zawołał ulicznik.
 Rzeczywiście, Henryk Monnier niedawno co wymyślił ten typ, który odtąd stał się popularnym.
 — Wy przeszkadzacie objawom radości publicznej! odezwał się z kolei Carmagnole, jako echo Gibassiera.
 — Na imię Wszechmocnego Pana, mruczał Avoine, który przez stosunki z wynajemczynią krzeseł w kościele św. Sulpicjusza znabożniał, nie stawajcie na drodze wyrokom Opatrzności.
 — Ależ do stu piorunów! zawołał woźnica, do którego stosowały się te słowa, widzicie przecież, iż nie mogę postąpić naprzód, mój koń nie chce ruszyć ani kroku.
 — To cofnij się, mój bracie, odpowiedział pobożnie Avoine.
 — Ależ, do trzystu djabłów, nie mogę ruszyć ani naprzód, ani w tył, zawołał przekupień.
 — To zejdź i wyprząż, rzekł Carmagnole.
 — Na psa się nie zdało! wrzasnął przekupień, jak wyprzęgę, to przecież fura sama nie pójdzie ani w prawo, ani w lewo.
 — Dosyć tej gadaniny! rzekł Gibassier przerażającym basem.
 I dawszy znak kilku łobuzom, którzy zdawali się tylko