Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/182

 — To stało w kartach.
 — Kto ci to powiedział? powtórzył rozkazująco Salvator.
 — Babolin, który dowiedział się o tem w mieście.
 — A! to ty się tem zajmujesz? rzekł Salvator do Babolina.
 — Przepraszam, panie Salvatorze, nie wiedziałem, że źle czynię, mówiąc to Brocancie; wiadomo było na całem przedmieściu św. Jakóba, że pan Justyn kocha się w pannie Minie.
 — Mów dalej Brocanto. Co mu jeszcze powiedziałaś?
 — Powiedziałam mu, że go ta panienka kocha, że był zamiar zaślubin, ale że spełzł na niczem, wskutek otrzymania niespodziewanych pieniędzy.
 — Kto ci to powiedział?
 — A cóż, panie Salvatorze; dziesiątka żołędna oznacza pieniądze, a ósemka winna zamiar niedoszły.
 — Kto ci to powiedział, Brocanto? nalegał Salvator, niecierpliwiąc się coraz bardziej.
 — Poczciwy proboszcz, panie Salvatorze... poczciwy proboszcz o białych włosach, który z pewnością nie skłamał. Mówił on w gromadzie wypytujących go ludzi: „I ktoby to pomyślał, że te marne dwadzieścia tysięcy franków“... Nie wiem, czy mówił dwanaście, czy dziesięć.
 — Mniejsza o to!
 — „I ktoby pomyślał, mówił dobry proboszcz, że te marne dwanaście tysięcy franków, które przywiozłem, sprawią całe to nieszczęście “.
 — Dobrze, Brocanto. A potem, co mu jeszcze mówiłaś?
 — Powiedziałam, że pannę Minę porwał młody brunet.
 — Zkąd to wiesz?
 — Był tam niżnik winny, panie Salvatorze, a niżnik winny...
 — Zkąd wiesz, że tę pannę porwano? powtórzył Salvator uderzając nogą.
 — Widziałam ją, panie.
 — Jakto, widziałaś ją?
 — Jak pana widzę, panie Salvatorze.
 — A gdzie?
 — Na placu Maubert.
 — Ty widziałaś Minę na placu Maubert?
 — Tej nocy, panie Salvatorze, tej nocy... Przeszłam przez ulicę Galande, wchodzę na plac Maubert, a w tem pędzi