Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1820

do tej sprawy, kiedy nagle spostrzegł Jana Byka z towarzyszami umocowującymi barykadę. Poszedł prosto do cieśli i biorąc go za ramię:
 — Janie, rzekł głosem cichym.
 — Panie Salvatorze! zawołał cieśla.
 — Cicho bądź, odpowiedział, i chodź zemną.
 — Zdaje mi się, panie Salvatorze, że to co mi pan masz powiedzieć, musi chyba być bardzo ważne, bo teraz nie pora do rozmowy.
 — Tak, to co ci mam powiedzieć jest bardzo ważne; chodź więc natychmiast.
 Salvator uprowadził Jana Byka z wielkim tego ostatniego smutkiem, jak wnosić można było po melancholijnych spojrzeniach, rzucanych na barykadę z takim postawioną trudem, a którą kazano mu znienacka porzucić.
 — Janie, rzekł Salvator, uprowadziwszy go o jakie trzydzieści kroków, czy ja ci kiedy dałem jaką złą radę?
 — Nigdy, panie Salvatorze! ale...
 — Czy masz we mnie zupełną ufność?
 — Spodziewam się, panie Salvatorze! ale...
 — Czy przypuszczasz, że mogę ci zalecać czyn zły?
 — O! nigdy w świecie, panie Salvatorze! ale...
 — A więc wracaj do domu i to natychmiast.
 — Niepodobna, panie Salvatorze.
 — Czemu niepodobna?
 — Bo jesteśmy zdecydowani...
 — Ą na co?
 — Żeby skończyć z jezuitami i pieczeniarzami.
 — Czyś ty pijany, Janie?
 — O! przysięgam na Boga, panie Salvatorze, przez cały dzień nie miałem w ustach kieliszka wina.
 — To dlatego widać pleciesz takie banialuki?
 — A nawet, oświadczył Jan Byk, gdybym ośmielił się wyznać, tobym wam powiedział, że mi się piekielnie chce pić.
 — Tem lepiej.
 — Jakto, pan mówisz, tem lepiej?
 — Tak, wejdź tu ze mną.
 I wziąwszy cieślę za ramię, wprowadził go do szynku, pchnął na krzesło i sam usiadł naprzeciwko.
 Salvator kazał dać butelkę wina, którą cieśla wychylił jednym ciągiem.
 — Posłuchaj Janie, rzekł posłaniec, jesteś dzielnym i