Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1822

 — Tak jest, mój kochany, o małoś go nie udusił pewnej nocy na bulwarze Inwalidów.
 — Jakto! zawołał Jan Byk, siniejąc, to Gibassier?
 — Więcej to niż prawdopodobne, mój przyjacielu.
 — Ten, którego cała okolica oskarża, że umizga się do Filmy? O! ja go wynajdę.
 Jan Byk wzniósł ku niebu pięść grubą, jak głowa dziecięcia.
 — Czekaj; nie chodzi tu o niego, lecz o ciebie, rzekł Salvator, ponieważ byłeś tak głupi, żeś tu przyszedł, miejże przynajmniej tyle rozumu, żeby się ztąd gładko wycofać, a jeżeli zostaniesz jeszcze pół godziny, zabiją cię jak psa.
 — W każdym razie, ryknął cieśla oburzony, drogo sprzedam życie.
 — Lepiej jest zachować je na lepszą sprawę, rzekł Salvator energicznie.
 — To dzisiejsza sprawa nie jest dobrą? zapytał Jan Byk zdziwiony.
 — Dzisiejsza jest sprawą policyjną, a ty, ani wiedząc o tem, pracujesz dla tych, których nienawidzisz.
 — Phii! odezwał się Jan Byk. Jednakże, dodał po chwili, ja tu jestem z przyjaciółmi.
 — Z jakiemi przyjaciółmi? zapytał Salvator, który w gromadzie odróżnił tylko atletę.
 — Jest tu Szkopek, Murzyn, Zwierzynka i inni.
 Nędzny Fafiou, przeciw któremu cieśla zawsze żywił uczucie zazdrości, zaliczony został do „innych“.
 — I to ty ich przyprowadziłeś?
 — Ha! skoro mi powiedziano, że będzie gorąco, poszedłem po towarzyszów.
 — Dobrze, wychylisz więc drugą butelkę i wrócisz do barykady.
 Salvator dał znak, przyniesiono drugą butelkę, którą wypróżniwszy, Jan Byk się podniósł.
 — Dobrze, powiedział, powrócę pod barykadę, ale będę wołał: „Precz z agentami! śmierć podszczuwaczom!“
 — Niech cię Bóg broni, nieszczęśliwy!
 — Więc cóż mam robić przy barykadzie, jeżeli nie będę się bił, ani krzyczał?
 — Pójdziesz i powiesz, jak będziesz umiał najciszej, Szkopkowi, Murzynowi, Zwierzyńce, a nawet nędznemu Fafiou, że ja im rozkazuję nietylko zachować się spokojnie,