Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1824

którzy krok za krokiem ustępowali placami i ulicami aż pod prefekturę policji.
 Kiedy w ten sposób odprowadzano żandarmów, którzy przyszli przed plac Chatelet, bardziej imponujący oddział pieszych i konnych nadciągnął z bulwarów i wkraczał spokojnie w ulicę pośród okrzyków i kamieni, rozbierając barykady, usuwając wszystkie napotykane przeszkody, aż doszedłszy do placu Niewiniątek, zajął stanowisko.
 Tymczasem po za nim, nieopodal, odbudowywano barykadę, ale na podstawie szerszej i mocniejszej niż poprzednia. Ku wielkiemu zdziwieniu nikt nie przeszkadzał lej czynności, żandarmi stali nieruchomi, jak posągi.
 Wtem ukazał się z placu inny oddział z gwardji królewskiej i z piechoty liniowej. Dowodził nim mężczyzna na koniu w randze pułkownika.
 Łatwo było odgadnąć co będzie, widząc jak dowódzca wydał rozkaz rozdzielenia ładunków i nabicia broni.
 Pułkownik o twarzy zakrytej kapeluszem nasuniętym, głosem groźnym, dzielił oddział na trzy kolumny, i puściwszy przodem komisarza policji, kazał maszerować na barykady.
 Okrzyki, obelgi i kamienie przyjęły ten atak.
 Salvator widząc to, oglądał się czy nie zobaczy jakiej twarzy znajomej. Ale zamiast tego, spostrzegł na rogu ulicy szyderczą twarz człowieka, owiniętego w płaszcz, który zdawał się nie z mniejszem zajęciem przyglądać wypadkom niż Salvator. Drgnął, poznawszy pana Jackala, nadzorującego swoją robotę.
 Dwa ich spojrzenia skrzyżowały się.
 — Aha! to ty, panie Salvatorze? rzekł naczelnik.
 — Jak pan widzisz, zimno odpowiedział Salvator.
 Ale pan Jackal udał, że nie spostrzega tej oziębłości.
 — A! odezwał się, bardzo rad jestem spotkaniu, by dać dowód, iż wczoraj z rana udzieliłem ci radę przyjacielską.
 — Zaczynam temu wierzyć, rzekł Salvator.
 — A niebawem będziesz pan miał pewność, ale wprzód spojrzyj pan na tych ludzi, którzy się przybliżają.
 — Gwardja królewska i piechota liniowa, widzę.
 — A czy widzisz pan tego, co nimi dowodzi?
 — To pułkownik.
 — Chciałem powiedzieć, czy pan znasz pułkownika?
 — Oho! odezwał się Salvator zdziwiony, nie mylę się.