Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1828

bocznych, przejścia były wstrzymane, a każdy z tych wąwozów strzeżony przez pikietę z bagnetem.
 Wiemy zkądinąd, że nasz przyjaciel Jan Byk niekoniecznie był wcieloną przytomnością umysłu, rzucał więc na prawo i na lewo błędnemi oczyma, kiedy spostrzegł drugą barykadę, rozprutą przez środek, po za którą uznał za rzecz roztropną schronić się.
 Kilku ludzi ukrytych w tej barykadzie zdawało się mieć tęż samą myśl.
 Ale w tej chwili Jan Byk nie poszukiwał swych bliźnich; szukał on belki, bala lub jakiegokolwiek drąga dla zamknięcia otworu rzeczonej barykady, zatrzymania jezdnych i dania sobie czasu do wycofania się w całości.
 Spostrzegł mały wózek i jął nie ciągnąć go, byłoby to za długo z powodu odłamów zawalających ulicę, ale nieść ku otworowi. Już miał go zamykać jak można było najartystyczniej, kiedy niespodziane natarcie zmusiło go zmienić przeznaczenie wózka, i zamiast odpornej, zrobić zeń broń zaczepną.
 Powiedzmy co to byli za ludzie, dostrzeżeni przez Jana Byka, co tam robili i o czem rozprawiali.
 Rozprawiali oni o tożsamości Jana Byka.
 — To on, wyrzekła najsamprzód osobistość o długiej i bladej twarzy.
 — Co za on? zapytał drugi akcentem wyraziście prowensalskim.
 — Cieśla.
 — Aha! lecz cieśli jest sześć tysięcy w Paryżu.
 — Jan Byk. mówię ci!
 — Tak sądzisz?
 — Jestem pewien.
 — Hm!
 — O! nie ma żadnego „hm!“
 — Wreszcie, wyrzekł jeden z ludzi, jest prosty sposób przekonania się o prawdzie.
 — Jest ich kilka, o którym więc mówisz?
 — Kiedy mówię o najprostszym, więc o najlepszym.
 — A więc gadaj, ale mów cicho i prędko, hultaj mógłby nam się wymknąć.
 — Słuchajno, podjął ten, którego mowa zdradzała południowca. Co czynisz Avoine, gdy chcesz wiedzieć która godzina?