Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1834

 — Chłopcze! do licha! chłopcze! przyjdź-że do siebie; przecieżeś do djabła nie umarł! Jakie to głupstwo robić podobne żarty!
 Ale pajac ani myślał żartować; dostał on kulą, która przeszła mu przez łopatkę, i był rzeczywiście zemdlonym skutkiem bólu i utraty krwi.
 Fafiou tedy zachowywał bezwarunkowe milczenie.
 — Do wszystkich djabłów! pomruknął Jan Byk.
 Przekleństwo to mogło się tłómaczyć zapytaniem: „Co tu robić?“
 Zbliżył się do najpierwszych drzwi i stuknął łokciem, mówiąc:
 — Hej! jest tam kto!
 Klucz obrócił się w zamku, a mieszkaniec wystraszony, w koszuli i szlafmycy, ukazał się we drzwiach. Trzymał świecę w chwiejących się palcach.
 — Oświetliłem, panowie, oświetliłem, rzekł, sądząc, że go wzywają, ażeby zaznaczył swą sympatję dla wyborców.
 — Nie o to chodzi, przerwał Jan Byk. Oto towarzysz (i wskazał na Fafia) dosyć ciężko ranny; on zdaje się ma tu jakąś znajomą na waszem piętrze i chciałem złożyć go u niej. Pan, jako tutejszy, będziesz mi mógł zapewne wskazać do których drzwi zastukać.
 Mieszkaniec odważył się rzucić okiem na pajaca.
 — A to pan Fafiou, rzekł.
 — A więc? zapytał Jan Byk.
 — Więc to zapewne tu, odrzekł.
 I wskazał drzwi naprzeciwko swoich.
 — Dziękuję, rzekł Jan Byk.
 I zastukał.
 Upłynęło kilka sekund, usłyszano lekkie i nieśmiałe kroki zbliżające się do sieni. Zastukał powtórnie.
 — Kto tam? zapytał głos kobiecy.
 — Fafiou, odparł Jan Byk, któremu wydało się bardzo naturalnem wymówić imię pajaca zamiast swego.
 Ale omylił się w rachubie; znajoma Fafia znała nietylko Fafia, ale i jego głos, tak, że odparła:
 — To nie prawda! ja nie poznaję jego głosu.
 — Jużcić, do licha, ma ona słuszność; nie może poznać głosu Fafia, kiedy to mój.
 Pomyślał chwilę, ale powiedzieliśmy już, że natychmiastowość pomysłów nie była jego przymiotem.